Komu Euroliga, a komu NBA? Wybieramy potencjalne transfery koszykarzy z obu lig

Ostatni klub: Anadolu Efes Stambuł

Uważa się go za najlepszego obrońcę świata poza NBA. Micić to gwiazda Euroligi. W sezonie 2020/2021 to on rządził w najlepszych rozgrywkach Europy, zdobywając nagrodę MVP sezonu zasadniczego oraz Final Four. W minionych rozgrywkach Efes ponownie triumfował, a wychowanka Mega Basketu Belgrad znów nagrodzono nagrodą dla najlepszego zawodnika turnieju finałowego.

Serba w 2014 roku wybrali w drafcie 76ers. Ekipa z Filadelfii w 2020 roku oddała prawa do zawodnika Oklahoma City Thunder. To oni sprawują piecze nad zawodnikiem w Stanach, co sprawia, że pole manewru Micicia jest ograniczone. Organizacja nie kwapi się z jego zakontraktowaniem, a jeśli już o tym myślała, to widziała go w charakterze członka szerokiego składu. A to on się nie godził. Więcej o dyskursie Micicia pisaliśmy w kwietniu.

Thunder mocno zyskali na latach wielkich sukcesów zawodnika. Dziś prawo do Serba może stanowić kartę przetargową w dyskusjach transferowych. O ile OKC mogą faktycznie nie widzieć dla niego ważnego miejsca, o tyle w NBA może się znaleźć ktoś, kto chciałby Micicia u siebie w zespole. Rozgrywający może również pozostać w Stambule. Shane Larkin przedłużył kontrakt, a przed kilkunastoma dniami Efes zakontraktował Willa Clyburna, MVP Final Four z 2019 roku. Dodając do nich 28-latka, Ergin Ataman miałby z kim walczyć o trzecie mistrzostwo Euroligi z rzędu.

Ostatni klub: Washington Wizards

Nazwisko Czecha jest dobrze znane polskim kibicom. Jego pierwszym klubem w NBA był Washington Wizards, gdzie występował z dobrym kolegą, Marcinem Gortatem. Wcześniej nabrał euroligowego doświadczenia w Barcelonie, gdzie w sezonie 2015/16 rzucał średnio po dziewięć punktów na mecz, dodając do tego po cztery asysty.

Wizards wybrali go w 2012 roku z 32. pickiem w drafcie. W stolicy USA przeważnie odgrywał rolę zmiennika, lecz zdarzały się okresy, w których często występował w startowej piątce. Po trzech sezonach, w 2019 roku wylądował w Chicago, gdzie zaliczył życiowy okres. Nadal jednak mowa tu o średniej 9,9 punktów, 5,4 asyst i 3,9 zbiórek na mecz.

Czech nie powtórzył już takich wyników. W ostatnim sezonie zwiedził trzy kluby. Najpierw trafił do Nowego Orlenanu, później zagrał jeden mecz w San Antonio, a na koniec wrócił tam, gdzie zaczęła się jego przygoda w NBA. Zapytany przez czeskie media w ubiegłym miesiącu o przyszłość, rozgrywający stwierdził: „Nie będę jeszcze niczego oficjalnie komentować, mogę tylko powiedzieć, że zarówno Europa, jak i NBA są w grze. Zostawiam sobie więcej czasu na ostateczną decyzję”.

Ostatni klub: ASVEL Lyon-Villeurbanne

Okobo wrócił w ubiegłym sezonie do Europy po trzech latach pobytu w Stanach Zjednoczonych. Trafił tam jako 31. wybór w drafcie Phoenix Suns. Zespół z Arizony zwrócił na niego uwagę po świetniej grze w Elan Bearnais Pau-Lacq-Orthez. Tam jako młody talent brylował, rzucając w Pro A po blisko czternaście punktów na mecz. Odnosił także sukcesy z młodzieżową kadrą Francji.

Obrońca nigdy w NBA nie zrobił kariery. W mizernych wówczas Suns z dozą spokoju liczyli na jego rozwój. Trzyletni kontrakt o wartości sześciu milionów dolarów nie obciążał zbyt mocno salary cap. Przez dwa pełne sezony w Arizonie rozegrał 108 spotkań, w których średnio rzucał po niecałe pięć punktów na mecz. Przed powrotem do Europy zahaczył jeszcze o Long Island Nets, filię Brooklynu w G League.

Decyzja o związaniu się z ASVEL-em okazała się trafiona. Francuz otrzymał od T.J.-a Parkera duże zaufanie i pierwszy skład. Obrońca początkowo grał fenomelnalnie, lecz w środku sezonu złapał zniżkę formy. Mógł liczyć na wsparcie, przez co z czasem znów zaczął dobrze się prezentować. Miniony sezon to średnia 14,5 pkt na mecz w Eurolidze i 13,2 w Pro A. W lidze francuskiej nadal toczy się rywalizacja. ASVEL gra w finale z AS Monaco. Mówi się, że zespół rywali, obok klubów NBA, jest opcją, którą 24-latek mocno rozważa.

Ostatni klub: Denver Nuggets

Reprezentacja Słowenii to nie tylko Luka Doncić i Goran Dragić. To także między innymi Vlatko Cancar. Na igrzyskach olimpijskich w Tokio skrzydłowy rzucał po blisko trzynaście punktów na mecz, będąc ważnym elementem układanki Aleksandra Sekulicia.

Cancar od 2019 roku gra w Denver Nuggets (wybrali go z 49. numerem w drafcie 2017). Wcześniej pokazał się z dobrej strony w Mega Baskecie i San Pablo Burgos. Trzy sezony w klubie z Kolorado nie przyniosły mu zbyt wielu szans do zabłyszczenia. Do tej pory wystąpił tylko w siedemdziesięciu meczach sezonu zasadniczego i siedmiu w play-offach. Nigdy nie przebił średniej 4,3 pkt/mecz, choć trzeba przyznać, że nie dostawał zbyt wielu szans gry. Dwukrotnie przenoszono go do filii Nuggets w G League.

Denver to dziś czołowa drużyna Konferencji Zachodniej, której twarzą jest inny Europejczyk, Nikola Jokić. Progres zespołu nie pociągnął za sobą zbyt wielkiego rozwoju Cancara, jeśli chodzi o rywalizację w NBA. Obycie w najlepszej lidze świata uczyniło z niego jednak lepszego zawodnika pod względem indywidualnym. Euroliga byłaby dobrym miejscem do weryfikacji jego umiejętności.

Ostatni klub: Olympiakos Pireus

Amerykanin reprezentujący Grecję na arenie międzynarodowej przez trzy lata dobrze zaznajomił się z Euroligą. Najpierw spędził dwa sezony w Maccabi Tel Awiw, by w ubiegłym roku trafić do Pireusu. W Olympiakosie był drugim najlepszym strzelcem za Aleksandyrem Wezenkowem, skrzydłowym wybranym do All-Euroleague First Team. Obaj panowie wydatnie przyczynili się do drugiego miejsca w fazie zasadczniej. Finalnie rozgrywki skończyli na czwartym miejscu.

Dorsey wie, co to znaczy gra w NBA. Po dwóch latach na uczelni Oregon, z 41. numerem w drafcie 2017 sięgnęli po niego Hawks. W Atlancie spędził dwa lata, gdzie nie potrafił się przebić, pomimo występów przez kilkanaście minut na mecz. Trafił na moment do G League, a w 2019 roku wylądował w Memphis. Rozegrał końcówkę sezonu, gdzie notował najlepsze liczby, lecz ostatecznie nie dało to nowego kontraktu.

Obrońca z Olympiakosem związał się roczną umową, która wygasa po tym sezonie. W poprzednich latach miał zwyczaj „testowania” rynku NBA, to jest sprawdzania, czy ktoś sięgnie po niego jako po wolnego agenta. Nieoficjalnie mówi się jednak o pozostaniu w Grecji przynajmniej na kolejny sezon.

Ostatni klub: Orlando Magic

W życiu skrzydłowego znajdziemy wiele państw. Urodził się w Kownie, ale szybko wraz z rodzicami wyemigrował do Stanów, by wreszcie zakotwiczyć w Kanadzie. Reprezentował ten kraj w rozgrywkach juniorskich, lecz w maju ubiegłego roku odzyskał litewski paszport. Zadeklarował, że chętnie występowałby dla kraju urodzenia w rozgrywkach seniorskich. Szansa debiutu nastąpi już wkrótce, bo 23-latek znalazł się w kadrze na najbliższe mecze towarzyskie i eliminacyjne.

Wychowanie za oceanem sprawiło, że do NBA trafił przez college (Michigan). Spędził tam tylko rok. Grał dobrze, otrzymując nominacje do najlepszego zespołu pierwszoroczniaków. Kings wybrali go dopiero z 47. numerem, po czym oddali do Knicks. Tam brylował, ale w Lidze Letniej. Gdy przyszło już do sezonu regularnego najlepszej ligi świata, praktycznie nic nie grał. Często trafiał do filii klubu w G League. W sumie przez pierwsze dwa sezony (w Nowym Jorku, a także w Filadelfii i Orlando) wystąpił w zaledwie 22 meczach.

Ostatnie rozgrywki w Magic przyniosły podwojenie powyższej liczby. Grał jednak na two-way contract, co oznaczało lawirowanie pomiędzy NBA a G League. Średnia pięciu punktów na mecz na kolana nie powala. Brazdeikis może próbować szukać gry w Europie. Litewski paszport będzie sporym ułatwieniem. Kto wie, może zgłosi się po niego Żalgiris? Dla klubu z Kowna skrzydłowy stanowiłby duże wzmocnienie.

Ostatni klub: ASVEL Lyon-Villeurbanne

Nazwisko dobrze znane i z mistrzostwem NBA w CV. Trzeci z grupy słynnych koszykarskich braci (jeśli chodzi o wiek) dorastał koszykarsko już w Stanach, po tym jak Giannis trafił do Milwaukee. Kostas dostał się do NBA jako ostatni zawodnik draftu 2018. Przez wszystkie lata gry był two-way playerem, który dostawał znikome szanse w najlepszej lidze świata.

W 2019 roku trafił do Lakers, gdzie w sezonie 2019/20 zagrał pięć spotkań. Choć nie pojawił się na parkiecie w finałach, to i tak oficjalnie może uważać się za mistrza NBA. Stał się pierwszym Grekiem z mistrzowskim pierścieniem. Giannis i Thanasis dołączyli do grona greckich czempionów rok później.

W ostatnim sezonie wylądował w Europie. Początkowo w ASVEL-u mocno błyszczał, przykrywając na moment złoty talent francuskiego kosza, Victora Wembanyamę. Z czasem dostawał coraz mniej minut, co w konsekwencji dało średnią 12,2 min/mecz (w Eurolidze i Pro A). Atutem Greka są warunki fizyczne, które cały czas legitymują go do amerykańsko-kanadayjskich rozgrywek. Inna sprawa – o której zbyt często się nie mówi – to nazwisko. Antetokounmpo to w NBA już niemal marka. Jeśli nic nie wyjdzie z powrotu, to Kostas cały czas ma alternatywę w postaci obecnego zespołu lub transferu do ojczyzny.