Niedocenione gwiazdy. Najlepsi koszykarze, którzy nigdy nie zagrali w NBA All-Star Game

Jest jednym z najbardziej niedocenianych zawodników w dziejach ligi. Cedric Maxwell to tymczasem niezwykle ważna postać Boston Celtics z lat 80. poprzedniego wieku. Na koncie ma nie tylko dwa tytuły mistrzowskie (z 1981 i 1984 roku), lecz także statuetkę MVP finałów z 1981 roku (jako ostatni wraz z nagrodą otrzymał zegarek; od kolejnego roku liga najlepszemu zawodnikowi finałów zaczęła wręczać samochód).

Nie ma za to ani jednego występu w Meczu Gwiazd. Zespołowo osiągał spore sukcesy, ale indywidualnie nieco „cierpiał” ze względu na grę obok innych wielkich gwiazd. Przez chwilę był jednak na tyle dobry, że Kevin McHale wchodził do gry z ławki rezerwowych i dwukrotnie zdobył dzięki temu nagrodę dla najlepszego rezerwowego w lidze. Maxwell przez kilka lat był tak naprawdę drugą opcją Celtów po Larrym Birdzie.

Jeden z pierwszych niezwykle wszechstronnych skrzydłowych, których dziś widzimy w NBA na każdym kroku. Lamar Odom wytyczył ścieżkę wielu zawodnikom, którzy trafili do ligi po nim. Choć koniec jego przygody z NBA nie był zbyt miły (niemal stracił zainteresowanie koszykówką, gdy Lakers zdecydowali się go wytransferować przed startem sezonu 2011/12), to jednak wcześniej był jak ulubiony gracz każdego trenera.

Zanim wywalczył dwa tytuły mistrzowskie jako kluczowy rezerwowy Los Angeles Lakers, przez lata był etatowym starterem, który przynajmniej raz na wybór do Meczu Gwiazd po prostu sobie zasłużył: w sezonie 2003/04, gdy miał przełomowe dla siebie miesiące w barwach Miami Heat. Zamiast niego do składu Wschodu wybrany został jednak... Jamal Magloire, który do dziś pozostaje jednym z najsłabszych wyborów w dziejach All-Star Game.

Tak bardzo przyzwyczaił się do gry w cieniu Michaela Jordana na uniwersytecie North Carolina, że w NBA nie potrafił zaświecić najjaśniejszym blaskiem. Sam Perkins i tak zrobił jednak znakomitą karierę w lidze – przede wszystkim wygrywał. 15 razy na 17 lat kariery grał w fazie play-off, a do finałów doszedł z trzema różnymi drużynami. Tam jednak jego zespoły nigdy nie były w stanie postawić kropki nad „i”, przez co Perkins mistrzostwa w dorobku nie ma.

Przez lata nie udało mu się też załapać do choćby jednego Meczu Gwiazd. Najbliżej był chyba zaraz po ogłoszeniu zakończeniu kariery przez Magica Johnsona w sezonie 1991/92, kiedy to z powodzeniem przejął obowiązki numeru jeden w Los Angeles Lakers. Mimo tego kibice do All-Star Game i tak wysłali… Johnsona, który ostatecznie został nawet MVP spotkania, choć nawet jego koledzy mieli wątpliwości, czy powinien w tym meczu grać.

Był jednym z najlepszych szóstych graczy w lidze, ale na wybór do All-Star Game nie załapał się nigdy. To zresztą dość powszechne wśród tego typu rezerwowych, bo Jamal Crawford podobnie jak Jason Terry też w Meczu Gwiazd nie zagrał. Ten drugi ma jednak przynajmniej jeden tytuł mistrzowski przy swoim nazwisku zdobyty w 2011 roku u boku m.in. Dirka Nowitzkiego, kiedy to Mavericks w wielkim finale ograli Miami Heat.

„The Jet” do Dallas trafił w 2004 roku i przez osiem lat napisał tam wspaniały rozdział kariery. Dwie wycieczki do finału ligi, jedno mistrzostwo i nagroda dla najlepszego rezerwowego ligi. Gdy w 2018 roku mówił „dość”, w klasyfikacji najlepszych strzelców z dystansu w historii ligi zajmował miejsce w samej czołówce z prawie 2300 trafieniami. Jeszcze przez jakiś czas powinien zresztą utrzymać miejsce w TOP10.

Gdybyście zastanawiali się, gdzie Kyrie Irving nauczył się tak dryblować, to rozgrywający miał kogo podpatrywać za młodu. Rod Strickland to jego ojciec chrzestny, który w latach 90. ubiegłego wieku jawił się jako jeden z najbardziej ekscytujących rozgrywających w całej lidze. A przecież konkurencję na tej pozycji miał sporą (Payton, Hardaway, Stockton), co przełożyło się zresztą na brak choćby jednego występu w Meczu Gwiazd.

Strickland tymczasem potrafił nie tylko świetnie kreować grę (w sezonie 1997/98 był królem asyst), ale też fantastycznie punktować ze swoją szybkością, dryblingiem i kończeniem przy obręczy. Najbliżej ASG był chyba w 1997 roku, lecz w miejsce kontuzjowanego Alonzo Mourninga dowołano Joe Dumarsa. Strickland nie załapał się też rok później, choć kilka miesięcy po Meczu Gwiazd 1998 wybrano go do… drugiej najlepszej piątki sezonu.

Był jednym z najlepszych obrońców przy obręczy w historii ligi. Marcus Camby blokował jak mało kto, a przez lata robił to w wielu różnych miejscach. Nigdzie nie zagrzał miejsca na dłużej – zdawało się, że po prostu świadczy swoje usługi różnym klubom niczym solidny najemnik. Najwięcej czasu spędził w Denver, gdzie przez sześć z 17 lat kariery był prawdziwą maszynką do double-double. To także tam był najbliżej Meczu Gwiazd.

W sezonie 2006/07 po raz trzeci w karierze przewodził lidze w blokach (czwarty i ostatni raz dokonał tego rok później), a za swoją fantastyczną postawę po bronionej stronie boiska został nawet wybrany najlepszym defensorem tamtych rozgrywek. Zanim do tego doszło, kilka miesięcy wcześniej patrzył jak Josh Howard oraz Mehmet Okur łapią się do All-Star Game w miejsce kontuzjowanych zawodników. Jemu ten zaszczyt w udziale nie przypadł.

*****

Wśród aktywnych zawodników jest kilka nazwisk, które można by na takiej liście umieścić. Przykład Mike’a Conleya pokazuje jednak, że nigdy nie jest za późno na debiut w All-Star Game. Rozgrywający Jazz załapał się sezon temu – wtedy pierwsze powołania otrzymali też Zach LaVine, Zion Williamson, Julius Randle oraz Jaylen Brown. W tym roku na debiut nadzieje mogą mieć z kolei choćby Ja Morant, LaMelo Ball czy Shai Gilgeous-Alexander.

Coraz mniejsze szanse na grę w Meczu Gwiazd ma jednak CJ McCollum (w tym sezonie znów się nie uda ze względu na kontuzję), a powołania nie mogą się też doczekać Fred VanVleet, Tobias Harris czy Malcolm Brogdon. Wszyscy balansują gdzieś na granicy, ale ze względu na dużą konkurencję nie są w stanie znaleźć uznania nawet w oczach trenerów, którzy wybierają rezerwowych. Nadzieja umiera ostatnia – wszyscy są przed 30-tką.