Jeszcze przed chwilą kapitanowie Barcelony obniżali pensje, aby zarejestrować nowych piłkarzy, a teraz klub startuje po Roberta Lewandowskiego, czyli jednego z najlepszych graczy świata. jednego z najlepszych gracz świata Roberta Lewandowskiego. Pierwsza oferta już miała wpłynąć do Bayernu Monachium…

A skąd na to pieniążki? Ile klocków musi ułożyć Barcelona, żeby sprowadzić Lewandowskiego

Nikogo nie dziwi, że Londyn, Mediolan, Madryt czy Lizbona mają więcej reprezentantów w europejskich pucharach, ale dwa kluby z Sewilli na tej mapie to jednak wyczyn. Na tym suchym i gorącym powietrzu po prostu oddycha się futbolem. Przed chwilą przyjęli mistrzostwa Europy, teraz zalała ich fala kibiców w związku z finałem Ligi Europy. Dostali go trochę za ładne oczy, a w zasadzie za wyczyny Sevilli, królowej tej rozgrywek, która chce tańczyć na ładniejszych parkietach Champions League. W ostatnich 19 sezonach tylko raz nie przybiła karty w pucharach, a Betis trochę pozazdrościł i rozegrał najlepszy sezon w XXI wieku z rekordem punktowym i Pucharem Hiszpanii. Porozmawiajmy o tym, jak robi się piłkę w krainie rekordowych temperatur i wiecznej zabawy.

Nie róbmy z Bellerina wariata. Kto raz poczuje magię Sewilli, zakocha się na długo

– Skąd u ciebie taka agresja i zdecydowanie? – zapytał w pierwszych dniach pracy w Londynie Thomas Tuchel. – Jestem z Neukölln, to kształtuje – odparł mu wychowanek berlińskich blokowisk. Przed chwilą Antonio Rüdiger wygrywał Ligę Mistrzów z Chelsea, a teraz jako kolejny wolny zawodnik po Davidzie Alabie ma trafić do Realu Madryt. Oto nowa polityka mistrzów Hiszpanii, by wypłacać prowizje i premie, zamiast inwestować astronomiczne sumy w piłkarzy z kontraktami. Gdyby jeszcze wzięli Kyliana Mbappe, byłoby to mistrzowskie zbudowanie kadry ze strony finalisty Champions League. Lata mijają, rzeczywistość na rynku się zmienia, ale ludzie Florentino Pereza mają łeb na karku.

Rambo z misją specjalną. W czym Rudiger podniesie standardy defensywy Realu Madryt

Carlo Ancelotti jest jedynym menedżerem, który podbił pięć topowych europejskich lig. Nieprawdą jest, że skoro bierzesz menedżera Evertonu, to grasz jak Everton, bo Włoch odmienił wizerunek Realu Madryt i pokazał, że jest specjalistą w wąskiej dziedzinie zarządzania szatnią z rozbuchanym ego. Po wszystkim zasłużenie odpalił cygaro i zostało mu już tylko zmierzenie się z pięknym umysłem Pepa Guardioli w rewanżu Ligi Mistrzów. I chociaż Włochowi można wytknąć parę pomyłek, i tak wycisnął z tego sezonu więcej, niż początkowo zakładano. Celebracja mistrzostwa Hiszpanii potwierdziła, jak bardzo piłkarze cenią Carletto i jak dobrze on sam rozumie filozofię madridismo.

Podniesiona brew i odpalone cygaro. Jak włoski spokój uczynił Ancelottiego trenerem wyjątkowym

W młodości porównywano go z Juanem Románem Riquelme czy Pablo Aimarem, ale musiał zatracić część z tamtych inspiracji, aby dostosować się do nowoczesnej piłki. 

Budowniczy z pozycji, która wymiera. Giovani Lo Celso jako przykład nowoczesnego enganche

Manuel Pellegrini pokazuje, dlaczego doskonale pasuje do niego ksywka El Ingeniero. Nie chodzi tylko o zawód inżyniera budownictwa, bo kiedy dostanie odpowiednie materiały oraz narzędzia potrafi tworzyć kapitalne projekty. To Chilijczyk stoi za zaprowadzeniem Villarrealu do półfinału Ligi Mistrzów, to on prowadził najlepszą Malagę w historii i zabrał ją do ćwierćfinału Champions League, to on pobił rekord punktów z Realem Madryt, dopóki nie przebił go Mourinho. Dzisiaj odzyskuje blask w Betisie, który ma uśmiech Joaquina, fantazję Nabila Fekira i niezłomność Sergio Canalesa. Puchar Hiszpanii to dopiero początek, jeśli dalej za budową będzie stał Inżynier Pellegrini. 

Inżynier znów w twórczym żywiole. Jak Manuel Pellegrini przywraca wielkość Betisowi

Gerard Pique załatwił hiszpańskiej federacji kontrakt z Arabią Saudyjską na Superpuchar Hiszpanii, dzięki czemu sam zarobi 24 miliony euro za pośrednictwo. 

Wszystkie biznesy Gerarda Pique. Gdzie zaczyna się przedsiębiorczość, a kończy etyka

Wstydem nie jest odpaść w ćwierćfinale Ligi Europy, bo przecież Eintracht Frankfurt prowadzony przez Olivera Glasnera to poważna, zorganizowana taktycznie ekipa, o czym Xavi boleśnie się przekonał. Wstydem jest, gdy na własnym stadionie czujesz się jak na wyjeździe. Barcelona została wygwizdana na rozgrzewce przez 30 tysięcy przyjezdnych z Frankfurtu, to ich było słychać wyraźnie głośniej w trakcie spotkania, a później urządzili sobie fiestę w stolicy Katalonii. Ronald Araujo przyznaje, że czuł się nieswojo na Camp Nou, a Joan Laporta zapowiedział wyciągnięcie konsekwencji w sprawie masowej odsprzedaży wejściówek. Zamiast poczuć wsparcie socios, Barcelona została przytłoczona przez tysiące niemieckich gardeł we własnej świątyni. I to może boleć w tej porażce najmocniej.

Kij w szprychy Xavinety. Jak Camp Nou zamieniło się w miejsce wstydu i drugi Frankfurt

Najpierw w naszej świadomości pojawiły się one: półprzestrzenie, a wraz z nimi wzrosło znaczenie ich zdobywania oraz wykorzystywania. Jednak jak z każdym rewolucyjnym aspektem w futbolu i z tym nauczyliśmy się żyć. Teraz, gdy są coraz mniejsze, do głosu zaczęli dochodzić piłkarze dla których to środowisko naturalne i tam są najskuteczniejsi.

DO TABLICY #9: Życie w półprzestrzeniach. Era piłkarzy pierwszego kontaktu

W półtora miesiąca Barcelona za Xaviego strzeliła po cztery gole Atletico Madryt, Valencii, Athletikowi, Napoli, Osasunie, a także Realowi Madryt. W El Clasico na Bernabeu wygrali 4:0, co było najniższym wymiarem kary. Thibaut Courtois może czuć się bohaterem, bo dzieciaki Xaviego powinny ustawić licznik goli na siedmiu. Carlo Ancelotti został zmiażdżony taktycznie przez nowicjusza. 134 dni wystarczyły, aby całkowicie odmienić tożsamość Blaugrany i uczynić ją najlepiej grającą drużyną w Hiszpanii. Szybkość, młodość, wysoki pressing, wymienność pozycji, fantazja – nie ma dzisiaj bardziej fascynującej i rosnącej drużyny niż Barca za Xaviego. Zapisał się w karcie historii jako wybitny piłkarz, a teraz pokazuje, że mocno namiesza na rynku trenerskim.

Xavineta w trybie demolki. Jak Barcelona stała się najszybciej rosnącą drużyną Europy

Na gorącej tureckiej ziemi Pedri pokazał, jak nie dotykając piłki, posadzić na tyłkach dwóch rywali, po czym zdobyć piękną bramkę. W Stambule dał kolejny recital 100 kontaktów z piłką i odwrócenia losów rywalizacji z Galatasaray. Trudno uwierzyć, że ma dopiero 19 lat, bo wygląda jakby siedział w tej branży od dwóch dekad. Xavi powtarza, że na świecie nie ma chłopaka o większym naturalnym talencie, jakby dalej snuł się z piłką po kanaryjskich uliczkach na Teneryfie. Twierdzi również, że kiedy włoży się okulary, to Pedri bliźniaczo przypomina grą Andresa Iniestę. Zwykle trenerzy unikają takich porównań, aby nie dokładać oczekiwań, ale o Kanaryjczyka nie trzeba się martwić. Tak jak Iniesta – stopy ma bezpiecznie przyklejone do ziemi.

Absolwent Hogwartu i szkoły szybkiej nogi Iniesty. Oto największa nadzieja latającej Barcelony

Patrick van Aanholt z Galatasaray stał się testerem katalońskich karuzeli i prawdopodobnie do teraz ma zawroty głowy, po tym jak bezlitośnie w ziemię wkręcał go Adama Traore. „Nie zbliżaj się, kiedy maszyna pracuje” – taki komunikat wysyła światu, kiedy wypuszcza piłkę i rusza w drybling. Problem zaczyna się, gdy minie rywala, bo wtedy jakby ktoś wciskał guzik i wyłączał oprogramowanie. Skrzydłowy wypożyczony do Barcelony będzie miał problemy z liczbami, bo chociaż co chwilę wbiega z futbolówką w pole karne, zupełnie nie potrafi zrobić z tego użytku i podejmuje najgorsze wybory. Przed Xavim, jak i całą Barceloną poważny dylemat: mają piłkarza innego niż wszyscy, ale czy zrobią z Adamy Traore kogoś więcej, niż tylko zjawiskowego dryblera?

Adama Traore i nieznośna lekkość dryblingu. Ile jest wart specjalista w bardzo wąskich dziedzinach

W ciągu ostatniej dekady Ligi Mistrzów wskaźnik długich podań bramkarzy spadł z 76 do 46 procent. Zmianę widać nie tylko w krótkim rozgrywaniu od bramki, ale też w heatmapach, gdzie średnia pozycja klasycznego łapacza piłek coraz mocniej oddala się od pola karnego. Grający na 30 metrze Pau Lopez, bramkarz Marsylii za chwilę może stać się codziennością.

Jak będzie wyglądał bramkarz przyszłości? Jedenaście kroków fascynującej ewolucji 

Joaquin Sanchez porywał świat już na mundialu w 2002 roku, dryblując ochoczo między Koreańczykami. Fernando Morientes zdobywał bramki po jego wrzutkach, a 20 lat później ocenia jego zagrania jako komentator. Hiszpanie śmieją się, że z taką jakością mógłby grać do sześćdziesiątki. W lipcu skończy 41 lat, ale wizja Betisu w Lidze Mistrzów sprawia, że chciałby przedłużyć karierę o kolejny sezon. Joaquin to symbol żywotności, wiecznego uśmiechu i przykład, jak można się pięknie starzeć. Stacje telewizyjne przebijają się, aby zarezerwować go na lata w swoich programach, ale Joaquin przed chwilą dał beticos finał Pucharu Hiszpanii i jeszcze nie myśli o zakładaniu ciepłych kapci ani emeryturce.

Symbol wiecznej młodości. Dziadek Joaquin uczy młodzież, jak cieszyć się życiem

Co za czasy, aby żyć piłką w stolicy Andaluzji. Betis jest trzeci w lidze i celuje w Puchar Króla, a Sevilla jeszcze lepiej wykorzystuje słabość rywali i ciągle drapie Królewskich po plecach. Julen Lopetegui zerwał łatkę nieudacznika po smutnych epizodach w reprezentacji i Realu Madryt. Odkąd przejął drużynę z Sanchez Pizjuan, nikt nie rozegrał tylu spotkań z czystym kontem. Na zero z tyłu grają co drugi mecz tak jak ekipy Diego Simeone za najlepszych czasów. Cztery punkty straty to jak nic, więc zimą uzbroili się w kasującego fortunę Anthony’ego Martiala, błyskotliwego Tecatito Coronę i węszą życiową szansę. W grze pierwsze mistrzostwo od 1946 roku oraz Liga Europy z finałem w ich świątyni w Sewilli. Nic dziwnego, że gorąca Andaluzja ma głowę pełną marzeń bardziej niż zwykle.

Jak nie teraz, to nigdy. Sevilla ubrała się w szaty Atletico i zaczęła marzyć o mistrzostwie

Przez cały sezon negatywna uwaga koncentrowała się na Barcelonie, pomijając przy tym nieco problemy w ekipie Diego Simeone. Dzisiaj to Katalończycy mają dwa punkty więcej w lidze, wbili cztery bramki dawnemu synonimowi żelaznej defensywy i wyglądają, jakby na stałe uśmiech miał im wrócić na twarze. Czuć w tym wszystkim rękę Xaviego: wykorzystanie szeroko ustawionych skrzydłowych, kluczowe role bocznych obrońców, szaleństwo Daniego Alvesa, wysoki pressing, pomocnicy wbiegający w pole karne, a to wszystko przy melodii granej przez wychowanków. Piłka wreszcie zaczęła chodzić na wyższych obrotach i robi pim, pam, pum, jak mawiał swego czasu Xabi Alonso. Do wielkiej drużyny im daleko, ale Xavi pokazuje, że w jego filozofii można znaleźć rozwiązanie wielu problemów.

Kamień węgielny Xaviego. Jak Barcelona znów przyzwyczaja się do emocji

Daniel Ek, szwedzki miliarder i współzałożyciel Spotify, od dziecka kibicował Arsenalowi, podziwiał bramki Freddiego Ljungberga, a później poprosił go o kontakt do Stana Kroenke, aby złożyć propozycję kupna klubu z północnego Londynu. Spotkał się z odmową amerykańskiej rodziny, więc przeniósł ambicje piłkarskich inwestycji do stolicy Katalonii. Bardzo prawdopodobne, że od przyszłego sezonu turyści będą przyjeżdżać do Barcelony na Camp Nou Spotify. Platforma streamingowa ma zastąpić Rakuten jako głównego sponsora i zapłacić 340 mln euro przez pięć lat, co daje ponad 65 mln rocznie. Co więksi marzyciele już wyobrażają sobie, jak Spotify sfinansuje Katalończykom transfer Erlinga Haalanda.

Spotify rzuca koło ratunkowe Barcelonie. Na stole największy kontrakt sponsorski w historii

W oczach wielu najbardziej umięśniony piłkarz świata Adama Traore na zasadzie wypożyczenia wraca do Barcelony. To część strategii, aby stawiać na ludzi ukształtowanych w La Masii i odzyskiwać wychowanków rozsianych po świecie, bo kolejnym celem będzie Alex Grimaldo z Benfiki. Adama Traore przychodzi z Wolverhampton jako zmiennik, ale również wszechstronny zadaniowiec, który chwilowo ma zapełnić lukę po Ansu Fatim i Ousmanie Dembele. Odchodził z Camp Nou jako drobiutki nastoletni chłopak, wraca po jednej z najbardziej imponujących transformacji fizycznych. Nie można mieć wobec niego takich oczekiwań jak wobec Ferrana Torresa, bo być może dla Katalończyków to tylko opcja „chwilówki”.

Piłkarz przyszłości czy przereklamowana siła mięśni? Adama Traore wraca do Barcelony

Przedwczesne pożegnanie z Pucharem Króla, męczarnie w Lidze Mistrzów, naście punktów straty do Realu Madryt, nagminnie tracone gole – mimo najdroższej kadry w historii ten sezon dla Atletico Madryt nie jest usłany różami. „W porównaniu z poprzednim sezonem obserwuję pewne rozluźnienie. Wiemy, że mamy wielkich piłkarzy i zbyt często myślimy, że w każdej chwili mogą wygrać nam spotkanie” – diagnozował w szczerej pomeczowej rozmowie Jose Maria Gimenez. Atletico wpadło w pułapkę wielkości, a Diego Simeone próbuje zarządzać bogactwem, jakie otrzymał. Kiedyś odwoływali się do innych wartości, dzisiaj zbyt często pokazują różne twarze, co wpędza ich w kłopoty.

Więcej nie znaczy lepiej. Rozluźnienie Atletico i tożsamość zgubiona po drodze

„Wyobraź sobie bycie kibicem baskijskiego Athletiku. Żadnych plotek transferowych, sprawdzasz tylko aktualizacje rocznego współczynnika urodzeń w regionie” – ostatnio taki wpis podbijał internet. Athletic ma szósty najwyższy limit płac w lidze, wyższy nawet od Barcelony czy Betisu, a jednak plotki transferowe mogą działać na nerwy. Bo prędzej dotyczą tego, kogo rywale chcą im podkraść, niż kogo mogą kupić. Athletic z własnego wyboru gra wyłącznie Baskami. A mimo to jest w stanie rywalizować o trofea, zakręcić się w okolicach europejskich pucharów i nigdy w historii nie spaść z ligi. To ewenement na skalę światową i przykład wciąż żyjącego romantyzmu w piłce. Tym ciekawszy, że w ataku biegają bracia Williams, a Baskowie właśnie przechodzą wymianę pokoleniową.

Uzależnieni od współczynnika urodzeń. Sukces klubu innego niż reszta świata

Nie ma sensu pisać, że Karim Benzema już w styczniu ruszył po Złotą Piłkę, bo wiadomo, że plebiscytów nie wygrywa się w takich meczach i na takim etapie roku. Francuz będzie miał jeszcze czas, żeby postawić odpowiedni stempel, niemniej już teraz znowu trzeba pochylić się nad jego regularnością. W środę w Superpucharze Hiszpanii (3:2) strzelił gola i zaliczył asystę. Razem z Viniciusem ma już 38 trafień, czyli więcej niż cała Barcelona.

Karim Benzema, czyli król czytania gry. Vinicius może patrzeć i czerpać garściami 

Kto na dzisiaj jest o półkę wyżej, nie podlega żadnej wątpliwości, skoro Real Madryt wygrał piąte El Clasico z rzędu. Królewscy osadzili się nisko i po swojemu czekali na zabójcze kontry, a Karim Benzema zrobił różnicę w Arabii Saudyjskiej. Niemniej pod adresem Barcelony można posłać wiele ciepłych słów. Xavi pokazał, dlaczego Ronald Koeman tak bardzo tracił czas z tym pokoleniem. Mając kilku nieprzygotowanych i wracających po urazach piłkarzy, bazując na młodzieży i wychowankach, Katalończycy zagrali z wysoko podniesioną głową, dwukrotnie odrabiali straty i dopiero w dogrywce przegrali 2:3. To Real zagra o Superpuchar, ale jeśli istnieją zwycięskie porażki, to właśnie taką odniosła Barcelona.

El Clasico wierności swojemu DNA. Xavi osłodził Barcelonie przegrywanie

Znów rozgorzały dyskusje, jaka jest wartość Pucharu Narodów Afryki rozgrywanego w środku sezonu, ale obecność na pokładzie Mohameda Salaha, Sadio Mane i Achrafa Hakimiego mówi o tym turnieju wszystko. Długo trwały przepychanki między klubami, federacjami a samymi piłkarzami. Młodzi skrzydłowi jak Marokańczyk Ez Abde czy Ghańczyk Felix Afena-Gyan postanowili, że dla ich kariery lepsze będzie pracowanie na status kolejno u Xaviego i Jose Mourinho. Sprawdzamy zatem, jakie kluby najbardziej mogą ucierpieć na imprezie rozgrywanej od 9 stycznia do 6 lutego. To jednak nie będzie opowieść o Al-Ahly Kair, Zamalek SC czy Espérance Tunis, tylko o tych ze szczytu piramidy, którzy mają najwięcej do stracenia.

LaLiga