Szwecja jest zakochana w Alexandrze Isaku, Europa i Gary Lineker też. Chłopak z plakatu, słyszę w Sztokholmie. Już teraz wygrywa ankiety popularności, nie zapomina o korzeniach i czuje oddech klubów z topu. Polacy w środę będą mieli dwa problemy: twarda jak granit obrona Szwedów i 21-latek z Solnej, który na boisku myśli szybciej niż inni. 

„Boże, co to jest za piłkarz!”. Szwedzka teoria talentu, czyli jak Alexander Isak zachwyca świat 

Joan Laporta długo nie widział Ronalda Koemana jako swojego trenera, ale ostatecznie z braku alternatyw przedłużył z nim współpracę. „Cieszymy się, że nasze długie rozmowy zaowocowały znalezieniem tego samego kryterium” – powiedział nowy prezydent Barcelony, będący nadzieją na powrót do dawnych czasów sukcesów. Pozostają uzasadnione wątpliwości, czy panowie kiedykolwiek znajdą wspólny język, skoro tak bardzo się różnią. Laporta nie ma pełnego przekonania do Koemana, testował jego cierpliwość przez ostatnie dwa tygodnie, wbijał mu szpilki, aż w końcu postawił na niego. Nie wróży to jednak pozostawienia Holendrowi pełnej autonomii.

Ile waży trener, a ile prezydent. Koeman zostaje w Barcelonie, ale czy na swoich warunkach?

Jeśli zatrudniasz menedżera 10. drużyny Premier League, to nie gonisz uciekającej czołówki ligi angielskiej, tylko aspirujesz do miejsca za jej plecami. Ale Barcelona z Ronaldem Koemanem i Real z Carlo Ancelottim widzą to inaczej. Florentino Perez jako człowiek lubiący sprawdzone opcje i przyjacielskie relacje ponownie zatrudnił włoskiego trenera, mając w pamięci chociażby sezon 2013/14 i wspólną Ligę Mistrzów. 

Żadna taktyka nie jest ważniejsza od prezydenta klubu. Mr. Tortellini wraca do Realu Madryt

Leo Messiemu zabrano z Barcelony najlepszego socio na boisku i przyjaciela poza nim, czyli Luisa Suareza, który okazał się game changerem w grze o mistrzostwo Hiszpanii. Joan Laporta zamierza mu to wynagrodzić transferem Sergio Aguero, wieloletniego kumpla z pokoju podczas zgrupowań reprezentacji i jednej z bliższych osób Lionelowi. Newsman Fabrizio Romano podaje: Kun podpisze dwuletni kontrakt i zejdzie z pensji poniżej 10 milionów euro. Dla 33-latka to idealny kierunek po dekadzie w Manchesterze City. Pytanie, czy Barcelonia nie przecenia sentymentów ponad realną wartość napastnika, który przez problemy ze zdrowiem nie rozegrał w tym sezonie nawet 700 minut.

Klub przyjaciół dalej działa. Aguero w Barcelonie, czyli Messi nie rusza się z Castelldefels

Za pierwszym razem Zinedine Zidane żegnał się z Realem Madryt w chwale tuż po wygraniu trzeciej Ligi Mistrzów z rzędu. Teraz odchodzi po raz drugi – bez trofeów, lecz z poczuciem, że stał się znacznie lepszym trenerem. Sam sposób pożegnania go przez piłkarzy i czułe reakcje pokazują, jak wyjątkową postacią jest Francuz. Nie będzie już drugiego trenera o takim powszechnym autorytecie, połączeniem z piłkarzami oraz bijącą 

Zizou żegna się na swoich zasadach. Dlaczego drugiego takiego już nie będzie?

Jaki jest sekret tylu wygranych finałów Ligi Europy? 17 przeanalizowanych meczów Manchesteru United – odparł Unai Emery, czyli Mr Europa League. Indywidualnie w Gdańsku miał gorszą drużynę, ale poprzez przygotowanie i plan taktyczny dał jej przewagę. Villarreal, klub z 50-tysięcznego miasta w regionie Walencja, po raz pierwszy w dziejach wygrał znaczące trofeum. Musiał zatrudnić do tego specjalistę od Ligi Europy, wykorzystać słabości lokalnego rywala Valencii i zaufać hiszpańskiej metodzie, stawiając odważnie na akademię. Efekty zobaczyliśmy na północy Polski: tam Villarreal zbierał owoce dwóch dekad pracy, odbierając bilety do przyszłorocznej Ligi Mistrzów.

W 50-tysięcznym mieście też można marzyć. Najmniejszy król Europy dorobił się metodą

Klasycznie koniec sezonu to czas podsumowań i wyróżnień, więc rzucamy w eter naszą jedenastkę ligi hiszpańskiej: z czterema piłkarzami Atletico, trzema Realu Madryt, dwoma Sevilli oraz po jednym z Barcelony i Villarrealu. Żeby nie skupić się wyłącznie na największych wygranych, na każdej pozycji dorzuciliśmy po trzech wyróżnionych, co daje już szerszy obraz, kto najbardziej imponował nam w minionych rozgrywkach. Jak to z takimi zestawieniami bywa: na pewno będziemy się różnić i bardzo dobrze.

Geniusz Monchiego, dwóch Hiszpanów i mistrzowska defensywa. XI sezonu LaLiga

Po siedmiu latach mistrzostwo Hiszpanii znów jest w rękach Atletico Madryt. Z najlepszym strzelcem Luisem Suarezem niedocenionym w Barcelonie, z najlepszym asystentem Marcosem Llorentem niedocenionym w Realu czy gwarantem wrażeń artystycznych Yannickiem Carrasco, który wybrał chińską mamonę zamiast poważnej piłki. Hasłem tego mistrzostwa jest „otra forma de entender la vida”, czyli „inny sposób rozumienia życia”. Bo ten ruch oporu dowodzony przez Diego Simeone rzeczywiście ma wyjątkową, niepowtarzalną tożsamość i historyczne podłoże, któremu cały czas kłania się współczesne Atletico. 

Inny sposób rozumienia życia. Atletico dowodem, że w życiu zawsze jest druga szansa

Relacje Joana Laporty i Ronalda Koemana nie należą do najlepszych. Nowy prezydent Barcelony w zasadzie szuka pretekstu, aby wymienić go na lepszy model. Nie podoba mu się system 3-5-2, tożsamość tej drużyny ani zbyt zachowawczy styl, mimo że finalnie Katalończycy grają najbardziej widowiskową piłkę w lidze hiszpańskiej. Ronald Koeman przywrócił tę drużynę na właściwą ścieżkę i wskazał jej kierunek, ale nie wygląda na menedżera, który mógłby przywrócić jej dawne miejsce w światowej hierarchii.

Koeman pokazał Barcelonie kierunek. Ale na szczyt jej nie zaprowadzi (KOMENTARZ)

1 punkt na 12 możliwych to dorobek Barcelony w bezpośrednich meczach z Realem i Atletico. Chociaż Katalończycy w 2021 roku punktują najlepiej w Hiszpanii, to w kluczowych momentach wcale nie pokazują, że zasługują na mistrzostwo. Nadal ich największym problemem pozostają spotkania z wielkimi rywalami. W grze o tytuł na Camp Nou było podobnie – chociaż finalnie bezbramkowo zremisowany mecz z Atleti był wyrównany, to Ronald Koeman nie pomógł odpowiednio drużynie swoimi decyzjami. Mając lepszą drużynę, nie dźwiga ciężaru takich zawodów.

Wielkie walki nie są dla Koemana. Lista zarzutów za zmarnowany mecz sezonu

Wystarczy powiedzieć, że Unai Emery rozegrał 22 dwumecze w Lidze Europy i żadnego nie przegrał, aby uzmysłowić sobie, kim jest ten człowiek dla ubogiego krewnego Ligi Mistrzów. Jeśli w nich startuje, to wyłącznie po to, aby dotrzeć do finału. Z Sevillą wygrał trzy razy z rzędu, z Arsenalu uczynił finalistę, co powtórzył z Villarrealem, biorąc słodki rewanż na londyńskim klubie. Baskijski trener i te rozgrywki to połączenie idealne – ten sezon wcale nie był zjawiskowy, ale Mister Europa League ostatecznie obrał kierunek na pierwszy puchar w historii Villarrealu.

Ceramika, pomarańcze i gusła Emery'ego. Mister Liga Europy obrał kierunek na Gdańsk

Dziesięć lat temu telewizja nSport zaprosiła mnie do debaty. Moim przeciwnikiem był Tomasz Wołek, a dyskutowaliśmy na temat tego, która liga jest mocniejsza – angielska czy hiszpańska. Ponad racjonalne argumenty przedkładałem emocje, wszak nie chciałem przyjąć do wiadomości, że istnieje cokolwiek lepszego niż moje ukochane rozgrywki. Spór był bezsensowny, nie miałem szans, obronić swoich tez. Dzisiaj taki program też nie miałby żadnego sensu. Bo wiadomo, że najlepsza jest Premier League.

Real i Barcelona już nie muszą być obsesją piłkarzy z Londynu i Manchesteru. Superliga istnieje i nazywa się Premier League

O najpiękniejszym meczu w życiu, miłości do hiszpańskiej piłki, reprezentacji Polski zamiast pierwszego tańca, spotkaniach z Petrem Cechem i poprawianiu trzynastu zagrożeń.

Ekstaza w Walencji - O.S.T.R. | Futbol i cała reszta

Zinedine Zidane w tym sezonie tylko raz miał całą zdrową kadrę na treningu. Mogli sobie zrobić pamiątkowe zdjęcie świąteczne i wracać wspomnieniami do tego dnia, bo nazwiska na liście kontuzjowanych rotują się w zawrotnym tempie. 57 razy dział komunikacji Realu musiał wystawiać informacje o urazach piłkarzy – w zasadzie nie ma dnia, aby ktoś się nie posypał, a do zwykłych mięśniówek dochodzi jeszcze covid i zawieszenia. Najważniejszym transferem Królewskich latem nie będzie Erling Haaland, a nowy sztab medyczny. Bo chociaż na problemy cierpią wszyscy, to w Madrycie przekroczono granicę. To też krzyk o pomoc w kierunku możnych futbolu: nie dodawajcie meczów ani kolejnych rozgrywek, bo organizmy sportowców już są na skraju wytrzymania.

Madrycki szpital, czyli wieczny stan alarmowy. 57 urazów w sezonie to krzyk o pomoc (KOMENTARZ)

Zlatan Ibrahimović i Cristiano Ronaldo łącznie mają 75 lat i 42 gole w obecnym sezonie Serie A. Ostatnio tak mocno obsypało długowiecznymi piłkarzami, że nawet 39-letni Rodrigo Palacio w niedzielę zaliczył hat-tricka, bijąc rekord Silvio Pioli z 1950 roku. W topowych ligach już nie tylko bramkarze potrafią w przyzwoitej formie dobić do czterdziestki. 

Jak oni to robią? Piłkarze blisko czterdziestki, którzy wciąż grają na topowym poziomie 

Po czerwonej kartce z Levante wydawało się, że Eder Militao jest skończony, nie dostał szansy przez następne dwa miesiące, ale w ostatnich tygodniach rozgrywa wyłącznie mecze klasy światowej. Golem zdobytym głową z Levante podtrzymał szanse Realu Madryt na mistrzostwo, a przede wszystkim udowodnił, że można poważnie na niego stawiać. Brazylijczyk dowodzi linią obrony jak na prawdziwego lidera przystało.

Następca Ramosa mieszka w Madrycie? Przebudzenie brazylijskiego charakteru

Pięć lat temu zdobył zwycięską bramkę w półfinale Ligi Mistrzów z Bayernem po minięciu czterech rywali. Słynął ze strzelania wyłącznie zjawiskowych goli i miał być todocampistą hiszpańskiej reprezentacji na lata. Saúl Ñiguez tymczasem jest najbardziej zagubionym zawodnikiem drużyny Diego Simeone walczącej o mistrzostwo. Brakuje mu dawnego ognia i przede wszystkim pewności siebie. Saúl wpadł w kryzys tożsamości i podupadł mentalnie po gorszym okresie. To podobnie jak Isco największa strata dla hiszpańskiej drugiej linii w ostatnich latach.

Lepiej nie dzwoń do Saula. Nauka spoglądania w lustro

Tak zwariowanego finiszu ligi hiszpańskiej nie było od 48 lat, bo cztery kluby walczące o mistrzostwo dzielą zaledwie trzy punkty. Sevilla rozgrywająca najlepszy sezon w dziejach doskoczyła do wielkiej trójki i ma ją na wyciągnięcie ręki, lecz najprawdopodobniej to Barcelona będzie rozdawać karty. Już w czwartek pokonując Granadę, wskoczy na pozycję lidera. Katalończycy pozostają zależni wyłącznie od siebie. W styczniu Ronald Koeman zapowiedział, że o trofeach mogą myśleć hurraoptymiści, ale w trakcie tego sezonu przejściowego Barcelona jest na szlaku po krajowy dublet.

Sam przestał wierzyć, a jest na drodze po dublet. Liga w rękach Ronalda Koemana

Jeśli policzylibyśmy wyłącznie bramki z gry, to Karim Benzema ma ich więcej niż Cristiano Ronaldo od momentu rozstania z Realem Madryt. A przecież mówimy o napastniku apelującym, aby nie rozliczać go z goli. Nie jest to najlepszy aspekt gry Francuza, znacznie więcej daje jako rozgrywający, stawiając właściwe akcenty w różnych sektorach boiska. Hiszpanie mówią: w jego nogach jest istota piłki. Jeżeli nie rozumiesz jego decyzji, nie rozumiesz futbolu. Lata mijają, a z każdym rokiem Karim Mostafa jest coraz bardziej ceniony.

Piękne wyjście z cienia. Dopiero teraz oglądamy pełen kunszt Benzemy

Jeśli zakochiwałeś się w futbolu w czasach Ronaldinho, a najchętniej odtwarzanymi zagraniami na podwórku były kiwki ulubieńców, to możesz być delikatnie rozczarowany, w jakim kierunku skręciła piłka nożna. Stając się coraz bardziej schematyczną i zachowawczą, została nieco odarta z dawnej magii. Dryblerzy nie są jeszcze gatunkiem na wyginięciu, lecz coraz częściej ich wolność zostaje ograniczana i przykrywana pracą na rzecz kolektywu. Zwykle to pojedyncze jednostki walczą, aby atrakcyjnych zagrań nie ograniczać do akcji zespołowych oraz cudownych bramek.

Drybler jako zagrożony gatunek? Oto 10 najczęściej kiwających klubów Europy

Prezydenci Realu Madryt uwielbiają rewolucjonizować futbol. To przecież Santiago Bernabéu był twórcą Pucharu Europy, a teraz Florentino Perez stanie na czele Superligi jako odważny i wyrachowany lider projektu. Ma 74 lata, ale zamiast zamykać się w czterech ścianach, w samym środku pandemii przeprowadza zamach stanu na dotychczasowy kształt piłki. Nikt nie ma takiego obycia w ruchach, jakich dyscyplina jeszcze nie widziała jak on. Wskazywał kierunek, kupując Luísa Figo, Zinedine’a Zidane’a, Cristiano Ronaldo, a później Garetha Bale’a. Teraz chce zabrać konającą piłkę na inną galaktykę. I dlatego jako pierwszy wyszedł świecić twarzą za Superligę.

Gen ojca założyciela i rewolucjonisty. Florentino pod płaszczykiem zbawiania piłki wprowadza nowy porządek

Nie na stadionie Sevilli ani Betisu, a na wielofunkcyjnym Estadio La Cartuja rozegramy mecz mistrzostw Europy z Hiszpanią. Bilbao straci prawo organizacji turnieju, bo tylko pozornie może wprowadzić kibiców na stadiony. Sytuacja na północy 

Dlaczego na Euro nie zagramy w Bilbao? Jak Sewilla staje się stolicą hiszpańskiej piłki

Puchar Króla ma być pierwszym sukcesem odmłodzonej Barcelony, takim cementującym drużynę i zapowiadającym apetyt na więcej. Ilaix Moriba, Pedri, Ronald Araujo czy Óscar Mingueza ruszą po pierwsze poważne trofeum w życiu, a ich pierwowzór Bojan Krkić stanie za mikrofonem DAZN jako ekspert. Przeżywał to samo, w 2009 roku sam zdobył bramkę w finale, kiedy również pokonywali Athletic, w całym Pucharze Króla miał pięć goli, ustępując tylko Messiemu i Luísowi Fabiano. Bojan ma dopiero 30 lat, ale pozostaje bez klubu i powoli zaczyna przypominać eks-piłkarza. Na antenie będzie naocznym przypomnieniem, jak różnie mogą się potoczyć losy supertalentu i jakie niebezpieczeństwa czyhają na dzieci w piłce.

LaLiga