Trudno nie zakochać się w Sergio Aguero przy takiej osobowości. Oto wnioski z pierwszych miesięcy Argentyńczyka w Barcelonie: człowiek do rany przyłóż, z wiecznym uśmiechem na twarzy, zaraźliwy optymista. Pokazywał to zarówno kiedy uczył się hymnu Katalończyków i chciał zająć najlepsze miejsce na ławce rezerwowych, jak i kiedy wchodził na boisko, przypominając, jak bardzo Blaugrana tęskni za środkowym napastnikiem. Planowana piękna przygoda 33-latka mocno się komplikuje. Przyszedł tam dla przyjaciela Messiego i został opuszczony, zanim zdążyli się przywitać. Teraz rozgrywa inną batalię, czy jeszcze kiedykolwiek wróci na boisko. U Aguero wykryto arytmię serca, przez 3 miesiące ma obserwować postępy, a w lutym przyjdzie decyzja, czy to przedwczesny koniec kariery, czy tylko wymuszona przerwa.

90 dni prawdy. Na krawędzi rozstania z futbolem, gdy nawet Sergio Aguero przestaje się śmiać

Dla 38-letniego Daniego Alvesa nie ma limitów. Wraca do Barcelony, by grać prawie za darmo, wywalczyć miejsce w składzie i przypomnieć jej o dawnych czasach świetności. Przyświeca mu jeszcze jedno: udowodnić Brazylijczykom, że jako prawie czterdziestolatek powinien jechać do Kataru walczyć o mistrzostwo świata. Skoro przywiózł medal olimpijski, to dlaczego nie zwieńczyć kariery mundialem? „Wiesz, co motywuje mnie najbardziej? Gdy nikt we mnie nie wierzy. I gdy mówią: Dani jest stary, Dani nie może grać na środku pomocy i tym podobne. Zamierzam pracować jak sku…, aby im to udowodnić” – mówi najnowszy nabytek Katalończyków. Xavi dał zielone światło na powrót kolegi z boiska. Zatem good crazy is back.

The last samba, rozdział II. Dani Alves wraca do Barcelony zastąpić młodszą wersję siebie

Temat szkolenia szczególnie przybrał na sile, kiedy polski system zakwestionowali Paulo Sousa oraz Robert Lewandowski. Gdy wątpliwości wyrażają dwa tak silne i niezależne głosy, nie powinno się przechodzić obok nich obojętnie. Warto natomiast spojrzeć na przykład Realu Sociedad, czyli lidera ligi hiszpańskiej. Z 14 wychowankami w składzie oraz trenerem wyszkolonym w akademii Zubiecie patrzą na ligę z góry i otwierają drzwi kolejnym talentom. A mowa o klubie, który nie kopie w studni bez dna, tylko poszukuje w 700-tysięcznym regionie i do tego niekiedy rywalizuje o młodzież z Athletikiem, Alaves czy Eibarem. W Realu Sociedad zaczynają obserwować najwcześniej 10-latków, a najmłodszy rocznik w akademii to U-13. A jednak mają know-how, które czyni ich wyjątkowym miejscem.

Baskijski model wychowania. W pierwszej kolejności pozwólmy im być dziećmi

Na dobrą sprawę nie wiemy, jakim menedżerem będzie Xavi Hernandez. Czy bliżej mu do kolejnego Pepa Guardioli, czy do spalenia legendy klubu jak z Andreą Pirlo w Juventusie. Z wielu powodów jednak 41-latek nie mógł wybrać lepszego momentu na objęcie Barcelony, bo poprzeczka wymagań jest zawieszona najniżej, jak tylko się da. Żaden renomowany trener nie przejąłby zespołu za takie pieniądze, Barcelona dryfuje w przeciętność i ma 10 punktów straty do Realu, a samo wejście do Ligi Mistrzów już zostanie przyjęte jako sukces. Xavi nie przychodzi grać o mistrzostwo, tylko sprawić, aby Barcelona znów wywoływała pozytywne emocje.

Czas dla sprzedawcy marzeń. Dlaczego Xavi nie powtórzy losu Andrei Pirlo (KOMENTARZ)

Po miesiącu niespiesznego castingu trenerskiego Newcastle, od października klub o najbogatszych właścicielach w świecie futbolu, wybrało Unaia Emery’ego na człowieka mającego zapewnić ciągłość i utrzymać Premier League na St James’ Park. To znak czasów, że przedostatnia drużyna ligi angielskiej dzwoni do uczestnika Ligi Mistrzów i chce wyjąć mu trenera w pełni sezonu. Saudyjczycy wykonali telefon do Emery’ego w niedzielę wieczorem, a już w sobotę miał prowadzić drużynę z Brighton. Sprawę miało załatwić wypłacenie niespełna 7 mln euro za jego kontrakt. Mniej niż latem kosztowali Arnaut Danjuma, Juan Foyth czy Boulaye Dia. Ostatecznie Bask odrzucił zalety, ale daje do myślenia, jak niewiele może zachwiać całym projektem uczestnika Champions League. Na papierze – bardzo poważnego gracza.

Rynek trenerski kiedyś wybuchnie. Romans Emery’ego z Newcastle sygnałem dla całej branży

Philippe Coutinho i Eden Hazard zgodnie mogliby stanąć w konkursie na najbardziej przepłacony i nieudany transfer w dziejach futbolu. Jak źle musi wyglądać belgijski skrzydłowy, skoro pod nieobecność Karima Benzemy szansę w wyjściowym składzie dostaje Mariano Diaz, człowiek na uboczu i wieczny obiekt żartów. „Z Hazardem jest wszystko w porządku i jest gotowy do grania. Jego jedynym problemem jest to, że trener woli innych graczy. Musi pracować, aby zdobyć miejsce” – mówi bez ogródek Carlo Ancelotti. Cierpliwość wobec 30-latka na Estadio Santiago Bernabeu się kończy. Przychodził jako najlepszy piłkarz Premier League, dziś jest jednym z licznych rezerwowych Realu Madryt. I problemem przestało być zdrowie.

Hazard ma tylko jeden problem: kolejkę lepszych do grania. Belg jednym z najgorszych transferów w historii

Ostatnie tygodnie są zbiorowym zawodem całej Barcelony, ale i pokazem indywidualnej słabości Gerarda Pique. Będzie trudno, aby 34-latek oszukał czas i aby w jego przypadku było jak dawniej. Trudno jednak krytykować i kumulować złość na kim, kto ma ten klub w sercu i odroczył znaczną część pensji przed sezonem, aby w ogóle umożliwić rejestrację nowych kolegów na czele z Memphisem Depayem. Katalońscy kibice szukają ofiar, ale Pique omijają częściej, niż powinni, bo to jednak swój człowiek. Jednym z największych wyzwań nowego menedżera, potencjalnie Xaviego Hernandeza, będzie odbudowanie Pique i ułożenie sobie z nim relacji. Osobowościowo trudno znaleźć drugą taką postać w szatni, pytanie czy nadal może dowodzić defensywą na najwyższym poziomie.

Parasol ochronny nad przyszłym prezydentem. Gerard Pique i zakładnicy przywiązania

Od rządów Franka Rijkaarda, czyli 2003 roku, żaden trener Barcelony nie punktował gorzej niż Ronald Koeman (średnio 1,96 punktu na mecz). Holender nie jest jedynym ani głównym winnym mrocznych czasów, bo przyszedł do klubu pogrążonego w kryzysie, a ponadto nie miał wsparcia z góry, ale i tak zostanie zapamiętany jako twarz najsmutniejszej boiskowej Blaugrany. Bezpłciowej, bezradnej i niewierzącej w siebie. I tu już należy winić Koemana, który nigdy nie przyznawał się do błędów ani nie widział winy w sobie, tylko zawsze oskarżał wszystkich dookoła. Gdyby nie jego legenda jako piłkarza, nigdy nie zostałby menedżerem na Camp Nou. Teraz nie wiadomo, czy będzie mógł spokojnie, zrelaksowany spacerować po uliczkach stolicy Katalonii. Koeman został zwolniony, a w Barcelonie nareszcie znaleźli jakiś powód do świętowania.

Sąd nad Ronaldem Koemanem. Dlaczego jego pożegnanie okaże się oszczędnością

Josh Cavallo z Adelaide United jest jednym z pierwszych aktywnych piłkarzy, który ogłosił bycie homoseksualistą i dokonał coming outu w hermetycznym świecie futbolu. 21-letni Australijczyk wykonał niezwykle istotny krok i spotkał się z masowymi słowami uznania. Docenił go Gerard Pique, za odwagę w normalizacji różnorodności w sporcie podziękowała też Barcelona. Ta sama, która kilka dni wcześniej potwierdziła udział w Maradona Cup za saudyjskie pieniądze. W Arabii, gdzie już tak przychylnie nie patrzą na prawa człowieka, a za homoseksualizm grozi kara chłosty, pozbawienia wolności, a nawet śmierci. Wszystkie słowa wsparcia są piękne i szlachetne, dopóki nie musi pójść za tym coś więcej.

Świat pustych komunikatów. Jesteśmy z tobą, chyba że akurat płacą Saudyjczycy (KOMENTARZ)

„Moglibyśmy grać ze trzy godziny i nie strzelilibyśmy żadnego gola. Oni wyszli dwa razy z identyczną akcją Thomasa Lemara i potrzebowali bardzo niewiele, aby zdobywać bramki. To skomplikowane” – opowiadał Gerard Pique, który zdenerwowany dyskutował z Sergio Busquetsem, kto powinien wziąć odpowiedzialność za krycie konkretnych rywali. To wymowny obrazek pokazujący brak organizacji tej Barcelony, która nie istnieje ani we własnym polu karnym, ani w szesnastce przeciwników. Joao Felix, Thomas Lemar i Luis Suarez z łatwością załatwili Katalończyków, a dla tego ostatniego zemsta smakowała wyjątkowo. Atletico w hicie wygrało 2:0 z Barceloną, chociaż nawet nie włączyło najwyższego biegu, co tylko pokazuje przepaść między tymi drużynami.

Barcelona potrzebuje telefonu o pomoc. Nikt nie przegrywa w takim stylu jak piłkarze Koemana

Sprawa Kyliana Mbappe, który podczas meczu z Montpellier nadawał na Neymara przypomniała jak niebezpiecznym narzędziem w piłce jest czytanie z ruchu warg. Zabawa trwa już prawie 30 lat i najmocniej kręci się w Hiszpanii. Tamtejsza federacja głuchych powiedziała telewizjom wprost: nie dzwońcie do nas więcej, bo szukacie skandali.

Niebezpieczna zabawka mediów. Czytanie z ruchu warg piłkarzy dotyka nie tylko Mbappe i Neymara

Nie jest łatwo wrócić na boisko po 10 miesiącach przerwy i czterech zabiegach kolana. Tym bardziej nie jest łatwo, kiedy masz dopiero 18 lat, a w erze największych problemów Barcelony dostałeś po Leo Messim symboliczny numer „10”, którego bali się piłkarze o znacznie większym nazwisku. Ansu Fati po miesiącach leczenia dostał 10 minut z Levante (3:0), ale przywitał się z Camp Nou piękną bramką. Możliwe, że na nikim nie będzie aż takiej presji oczekiwań jak na nastolatku urodzonym w Gwinei Bissau.

Najcięższy numer świata na plecach 18-latka. Jak Camp Nou wynosi Ansu Fatiego na piedestał

Diego Simeone dostał transfer Antoine'a Griezmanna trochę jak niespodziewany prezent. Chcąc uciąć wszelkie spekulacje, z miejsca wrzucił go do wyjściowej jedenastki, zaburzył klubową hierarchię i chciał uczynić z Francuza centralną postać projektu. Ten jak na razie nie odpłacił mu się choćby jednym celnym strzałem. Bez gola, bez asysty, bez udanych zagrań i chemii z partnerami Antoine Griezmann próbuje odnaleźć się po powrocie do Atletico, lecz na razie ewidentnie jest zawodnikiem zagubionym. Miał być głównym bohaterem Barcelony po odejściu Messiego, a od kilku tygodni, niezależnie od reprezentowanych barw, wygląda na piłkarza straconego.

Zagubiona droga do bramki. Griezmann i poszukiwanie piłkarskiej tożsamości

Vinicius, Camavinga, Rodrygo, Fede, Miguel Gutierrez, Eder Militao czy nawet Antonio Blanco pozwalają wierzyć, że w Madrycie o przyszłość powinni być spokojni.

To nie jest klub dla starych ludzi. Carletto rzucił jaśniejsze światło na madrycką młodzież

Rozłam między prezydentem Joanem Laportą a trenerem Ronaldem Koemanem w Barcelonie jest więcej niż oczywisty. Oto 7 menedżerów, których zarząd potencjalnie rozważa jako jego następstwo.

Jedno to chęci, drugie możliwości. 7 kandydatów, którzy mogą zastąpić Ronalda Koemana

Barcelona za wszelką cenę potrzebuje inspirujących postaci, a od głównej osoby projektu tydzień w tydzień wysłuchuje, że lepiej nie będzie i trzeba być realistą. To Koeman jest człowiekiem, który wyrządza Blaugranie wielką krzywdę.

Więcej niż stracona tożsamość. Dlaczego Barcelona marnuje czas każdym dniem z Ronaldem Koemanem

Na razie liczby 18-letniego Eduardo Camavingi w Madrycie są znacznie bardziej imponujące, niż jego występy: w 34 minuty pomocnik dołożył od siebie bramkę i asystę.

Wejście do Realu, jakby chodziło o grę na boisku szkolnym. Camavinga tłumaczy pozytywne znaczenie słowa bezczelność

„Ludzie lubią wyprawiać pogrzeb po takich porażkach jak z Bayernem, ale ja bym spokojnie czekał na to, co się wydarzy. Najlepsze ekipy tworzyły się w nieoczywiste sposoby, a akurat Barcelona ma mieszankę ciekawych piłkarzy: bardzo utalentowanej młodzieży, piłkarzy, którzy mają coś do udowodnienia jak Coutinho czy Dembele i naprawdę klasowych graczy jak Frenkie de Jong, Ronald Araujo czy Memphis Depay” – uważa wieloletni kibic Barcelony i artysta Janusz Walczuk. Z raperem porozmawialiśmy, dlaczego Barcelona nie należy już do najlepszych klubów świata, gdzie jest jej miejsce w europejskiej hierarchii, skąd taka przepaść z Bayernem i kto może prędko zostać nowym idolem Camp Nou. Sady Żoliborskie są bardzo przejęte tym, co dzieje się w katalońskim klubie.

Jeszcze Barca nie zginęła – Janusz Walczuk | La Polemica

Chociaż mistrzowie Hiszpanii nadal są w tym sezonie niepokonani, to zamiast najbardziej ofensywnego Atletico w historii, oglądamy drużynę zagubioną i poszukującą tożsamości. 

Kłopot bogactwa też sprawia ból. Simeone, porozrzucane klocki i poszukiwanie hierarchii

Z dawnej Blaugrany zostało naprawdę niewiele i czym szybciej Katalończycy się z tym pogodzą, tym szybciej będą mogli poszukać jakiegoś odbicia.

„Grać Barcelonę” zmieniło znaczenie. Jak Blaugrana przestała należeć do najlepszych klubów świata

Czy w trzy miesiące można przejść transformację z nieopierzonego, wariującego pod bramką atakującego w skutecznego strzelca z chłodną głową i pomysłami godnymi killera?

Pierwsza pocztówka nowego Bernabeu. Sztuka dojrzewania na przykładzie gracza zrodzonego z chaosu

Kiedy Javier Pastore podpisuje kontrakt z Elche, a Radamel Falcao przechodzi do Rayo Vallecano, to zastanawiasz się, który to już sezon w Football Managerze i jak bardzo gra może jeszcze zaskoczyć. A jednak to rzeczywistość, w której hiszpańscy kopciuszkowie postarali się o naprawdę konkretne nazwiska i dawkę doświadczenia. Podobnie z Mallorką, która jednak obrała zupełnie inny kierunek i masowo zaczęła ściągać na wyspy utalentowanych 20-latków. To dwie różne drogi, ale sprawiające, że na dole piramidy będzie się działo. W końcu jak nie odpalić meczów dla takich nazwisk, aby przynajmniej sprawdzić, ile zostało z ich dawnej wielkości. LaLiga pokazywała wielokrotnie, że jest rozgrywkami właśnie dla starszych ludzi.

Transfery, których byś nie przewidział. Poważne ruchy na dole hiszpańskiego układu sił

Kiedy audyty przyniosły bardziej szczegółowe wyliczenia, okazało się, że Barcelona latem na pensje piłkarzy przeznaczała 110 procent całych przychodów klubu. Stojąc nad przepaścią z organizacją o fatalnych strukturach i zarządzaniu, prezydent Joan Laporta postanowił dokonać masowych wyprzedaży, by ratować klubową kasę. Przede wszystkim pożegnał dwie największe gwiazdy Leo Messiego i Antoine'a Griezmanna, które najmocniej obciążały budżety. Niejako wychodząc z założenia, że z nimi to nadal zbyt słaby projekt, aby grać o Ligę Mistrzów, a bez nich będzie wystarczająco konkurencyjny, by zagrać o mistrzostwo Hiszpanii. Do tego sezonu Katalończycy przystępują z drugą najmłodszą kadrą ligi, wyrwą tożsmościową oraz miejscem dla nowych liderów. I zagadką, dokąd zaprowadzi ich odważna strategia Laporty.

LaLiga