Emocje po przesuniętych igrzyskach olimpijskich w Tokio jeszcze nie zdążyły opaść, a już rozpoczyna się sezon zimowy, który zakończy się sportowym świętem w Pekinie. Pandemia spowodowała, że będzie to najkrótszy okres pomiędzy oboma wydarzeniami od czasów, gdy były jeszcze rozgrywane w tym samym roku. Wydaje się to więc idealnym momentem, by przypomnieć tych, którzy potrafili być na szczycie o każdej porze roku.

Sportowcy nadzwyczaj wszechstronni. Olimpijczycy, którzy zdobywali medale zimą i latem

Okres poolimpijski to zawsze czas wyborów w większości związków sportowych. Kończy się jedna era, więc w nową trzeba wejść z kimś zdolnym do naprawy lub utrzymania danego stanu rzeczy. W tym roku mamy dużo więcej nazwisk, które doskonale znamy z największych sportowych aren świata. Jednak wcale nie musi to oznaczać, że wszystko będzie w porządku. Jak będzie w tym wypadku?

Dawni sportowcy przejmują władzę w związkach. Czy takie połączenie ma jakikolwiek sens?

Siatkarze zawiedli na igrzyskach i prawdopodobnie stracą Vitala Heynena po tym sezonie. Siatkarki są w ćwierćfinale mistrzostw Europy, jednak coraz więcej mówi się o tym, że Jacka Nawrockiego również w roli selekcjonera w przyszłych latach nie zobaczymy. To wszystko na początku nowego, skróconego cyklu olimpijskiego. Co wydarzy się na dwóch najważniejszych stołkach trenerskich w polskiej siatkówce?

Trenerskie zawirowania. Co zrobić z selekcjonerami obu naszych siatkarskich reprezentacji?

Na igrzyskach olimpijskich w Tokio Agnieszka Kobus-Zawojska była częścią osady, która przełamała polską niemoc medalową. To srebro nie tylko zrzuciło kamień z serca kibiców, ale dało jej samej status multimedalistki olimpijskiej. Jak się z tym czuje? Jakie tradycje panują w wiosce olimpijskiej mimo pandemii? Co działo się w naszej srebrnej osadzie w trakcie najważniejszego wyścigu pięciolecia? Na te i inne pytania odpowie w rozmowie z Jakubem Kazulą w wyjątkowym, olimpijskim Hit the Bar

Jakie to uczucie być multimedalistką olimpijską? – Agnieszka Kobus-Zawojska | Hit The Bar

Czternaście olimpijskich krążków w Tokio to najlepszy wynik od 2000 roku, ale to nie oznacza, że cała nasza reprezentacja spisała się na medal. Jak co cztery lata (w tym wypadku pięć) mieliśmy zarówno takie dyscypliny, które zrobiły wynik ponad stan, jak i te, po których oczekiwaliśmy więcej. I czas je sobie nieco przeanalizować.

Kto zawiódł, a kto zrobił wynik ponad stan? Analizujemy polską reprezentację olimpijską

Debiutująca szablistka Kinga Dróżdż i pionier polskiego parabadmintona Bartłomiej Mróz do Tokio jadą walczyć o najwyższe cele. Mają już medale mistrzostw świata i Europy, ale brakuje im jednego - paraolimpijskiego. Czy czują presję bycia jednymi z faworytów? Jakie wyzwania niesie za sobą sport paraolimpijski? O tym i o innych aspektach tego sportu porozmawiali z Jakubem Kazulą w najnowszym Hit the Bar.

Jakie wyzwania niesie ze sobą sport paraolimpijski? | Hit The Bar

Pod względem medali olimpijskich nie ma żadnej innej lekkoatletki, która byłaby w stanie jej dorównać. By znaleźć odpowiedniego do tego mężczyznę, trzeba się cofnąć jeszcze w czasy przedwojenne. Mimo to o Allyson Felix mówi się po Tokio nie tylko w kontekście sportowym. Może się okazać, że za kilka lat będziemy wspominać jej karierę z dwóch powodów – wielkiego mistrzostwa na bieżni i ogromnego wpływu na sport poza nią.

Mistrzyni, matka, pionierka. Allyson Felix w historii o przełamywaniu barier i tematów tabu

Łukasz Szeliga w sporcie paraolimpijskim robił już wszystko. Był zawodnikiem, trenerem, działaczem czy prezesem klubu, jednak tera zaliczy kolejne swoje igrzyska jako przewodniczący Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego. Czego oczekuje i czego my możemy oczekiwać po naszych paraolimpijczykach? Tych i innych odpowiedzi udzielił w rozmowie z Jakubem Kazulą

Sport nieco inny, emocje te same. Jak zachęcić widza do igrzysk paraolimpijskich? | Hit The Bar

Obecność znanego wszystkim „betonu” w strukturach związków sportowych w Polsce sprawia, że co i raz na światło dzienne wyskakuje nam jakaś afera. Przed igrzyskami w Tokio media mówiły (i słusznie) o poważnych problemach w Polskim Związku Pływackim, teraz, już po całej imprezie, mamy podobną sytuację w Polskim Związku Judo. Judocy, mówiąc delikatnie, woleliby, żeby urzędujący prezes nie wygrał kolejnych wyborów.

Walka o przyszłość polskiego judo. Dlaczego zawodnicy przeciwstawiają się związkowi? (KOMENTARZ)

Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio już oficjalnie się zakończyły, a to wywołuje długie dyskusje i podsumowania. W naszym przypadku podsumowanie polskiego występu się pojawi, ale jego pierwszą zajawkę już mieliście i macie też w tym miejscu, bowiem właśnie ten temat pojawi się w kolejnym odcinku “Tokio behind the scenes - dressed by 4F”. Z tym że posłuchacie nie tylko o Polakach.

Udane igrzyska, ale nie tylko dla Polski. Co działo się w pozostałych reprezentacjach z polskim akcentem?

Takich gości jak teraz, to dawno nie było. Do studia wpadli medaliści olimpijscy czyli Tadeusz Michalik i Damian Janikowski. Jeden z Tokio, drugi z Londynu. Jak to jest być witany przez multum ludzi na lotnisku? Czy po zdobyciu medalu masz decydujący głos w kadrze zapaśników? Te i wiele innych tematów poruszyli nasi goście! Sprawdzajcie.

Bycie olimpijskim medalistą – Tadeusz Michalik & Damian Janikowski | Jurasówka

Od blisko trzydziestu lat koszykarski turniej na igrzyskach olimpijskich kojarzył się z potęgą Stanów Zjednoczonych. Począwszy od legendarnego „Dream Teamu”, tylko raz potknęli się, ulegając Argentynie w półfinale w Atenach. Pomimo nie najlepszych prognoz przed początkiem turnieju w Tokio, Amerykanie znów okazali się najlepsi. Sukces nie przyszedł jednak tak łatwo jak pięć czy dziewięć lat temu.

„Zwycięzców się nie sądzi” kontra „liczby nie kłamią”. Amerykańscy koszykarze ze złotem, ale bez dominacji

Dziewięć medali – tyle, ile łącznie zdobyli… na wszystkich igrzyskach od Aten włącznie. To więcej niż którakolwiek reprezentacja w historii, więcej niż słynny „Wunderteam”, który w szczycie formie przywiózł ich osiem… z Tokio. Nas jednak najbardziej cieszy to, że ten fantastyczny sukces nie jest wcale dziełem przypadku.

Najlepsi w historii. Skąd wziął się medalowy wybuch polskiej lekkoatletyki?

8 sierpnia to data rozpoczęcia jednych azjatyckich igrzysk olimpijskich w XXI wieku (w Pekinie) i data zakończenia drugich – tych w Tokio. Miało to być niezwykłe i znakomicie opakowane wydarzenie, jednak pandemia trochę je zmieniła. Choć przyznać trzeba, że dzięki temu na pewno będą to igrzyska niezapomniane.

Lekcja niecodzienna. Najdziwniejsze igrzyska w historii właśnie się kończą

Moglibyśmy wymienić wiele reprezentacji, które prędzej niż ich widzielibyśmy na najwyższym stopniu podium. Kadry Brazylii i Polski leciały do Tokio jako główni kandydaci do udziału w finałowym spotkaniu. Niespodziewanie dla całego siatkarskiego świata to Francuzi wracają do kraju ze złotymi medalami na szyi. Laurent Tillie opuszcza zespół z wysoko ustawioną poprzeczką dla następcy.

Złoty kankan Trójkolorowych. Francuzi na siatkarskim tronie

Przedostatni dzień igrzysk przyniósł dwa medale dla Polski, jednak najciekawszy jest fakt, że oba te krążki dały nam aż sześć olimpijek z więcej niż jednym medalem na tokijskich igrzyskach. Obecność multimedalistów świadczy często o sile danej reprezentacji olimpijskiej, a ta, w naszym przypadku, jest znacznie wyższa niż w poprzednich latach.

Lekcja podwójna. Doczekaliśmy się multimedalistek olimpijskich!

„A może złoto już tutaj? Nie, nie przesadzajmy z marzeniami” – powiedział o Dawidzie Tomali Robert Korzeniowski w trakcie transmisji chodu na 50 kilometrów. Dwie godziny później polski chodziarz został mistrzem olimpijskim – jedynym w polskim chodzie poza Korzeniowskim. Tomala i Maria Andrejczyk to najlepsze przykłady, że igrzyska działają cuda. Choć oba te przypadki są nieco inne.

Lekcja wiary. Na igrzyskach wszystko jest możliwe, a nasi lekkoatleci doskonale o tym wiedzą

Igrzyska olimpijskie mają to do siebie, że w zalewie kilkudziesięciu dyscyplin i kilkuset konkurencji jednocześnie, historii o szczęściu jednych i pechu drugich nie brakuje. W końcu dramat jednego olimpijczyka to radość innego. A Polacy przekonali się dziś o tym wydatnie.

Lekcja (nie)szczęścia. Igrzyska olimpijskie dają i odbierają

Potencjał polskiej lekkoatletyki rośnie już od wielu lat, jednak na igrzyskach zawsze czegoś brakowało. Kilka niewykorzystanych szans tu czy tu i ostatecznie zawsze kończyliśmy z dwoma lub trzema medalami. Przed świętem sportu w Tokio można było wyczuć, że w końcu jest szansa na coś więcej. I to „coś” wybuchło w Japonii bardzo mocno i niekontrolowanie – w pozytywny dla nas sposób.

Lekcja wykorzystanego potencjału. Das ist Wunderteam!

Choć na karku ma dopiero 24 lata, to może poszczycić się lepszym dorobkiem medalowym niż wiele gwiazd sportu. Poczynając od Londynu, Katie Ledecky za każdym razem przywozi olimpijskie złoto. Nie inaczej jest w Tokio. Amerykanka po kolejny udowodniła, że należy do wąskiego panteonu sław pływania.

Fanka Bruce’a Springsteena, której niestraszny Michael Jordan. Jak Katie Ledecky przeszła do historii

Kiedy na początku igrzysk Polakom nie szło zbyt dobrze, ci bardziej optymistyczni kibice mówili: „poczekajcie na drugi tydzień”. I mówiąc to mieli na myśli takie dni jak te. W ciągu kilku godzin reprezentacji Polski potroili swój dorobek, a nasi olimpijczycy udowodnili, że wytrzymałości, zarówno fizycznej, jak i psychicznej, nie można im odmówić.

 Lekcja wytrzymałości. Najtrudniejsze medale przynoszą najwięcej szczęścia

To miał być dzień radości i za sprawą medalowego dorobku kajakarek i kulomiotek po części można go tak określić. Kropkę nad i miała postawić siatkarska kadra. Niestety, na „mieniu” się skończyło. Zawodnicy Vitala Heynena po raz kolejny nie przeszli etapu 1/4 igrzysk. Tym razem do domu odprawiają nas Francuzi – ekipa, którą bardzo dobrze znaliśmy.

Nowy wagon w pociągu ćwierćfinałowych klęsk. Siatkarski medal znów nie dla Polaków

To że od bardzo dawna nie było sytuacji, w której Polacy nie przywieźliby z igrzysk medalu w kajakarstwie, to jedno. Drugie to fakt, że od bardzo długiego czasu siłą tej kajakowej reprezentacji jest przede wszystkim jedna konkurencja – K2 500 metrów kobiet.

igrzyska olimpijskie