Michał Winiarczyk

Trudno plasować rozgrywki niemieckie w gronie najlepszych na świecie. Przeciętny fan volleya, nieśledzący na co dzień tamtejszych poczynań, może mieć problem ze znajomością drużyn. Bardziej zaangażowani wskażą przede wszystkim dwa zespoły – VfB Friedrichshafen i Berlin Recycling Volleys.

Od 1998 roku oba kluby rozdzielają pomiędzy sobą kwestię mistrzostwa. Przez kilkanaście lat górą był zespół z południa kraju, który przez czternaście sezonów, triumfował w Bundeslidze aż dwunastokrotnie. Co więcej, w 2007 roku, jako pierwszy od 43 lat niemiecki klub wygrali Ligę Mistrzów.

Dziesięć lat temu nastąpiła zmiana warty. Od tego momentu Friedrichshafen wygrało tylko raz. Reszta tytułów przypadła SCC Berlin, zespołowi od 2011 roku grającego pod nazwą Berlin Recycling Volleys. Klub dopiero od lat 90. występuje w Bundeslidze, reprezentując stolicę Niemiec. Można powiedzieć, że od zawsze jest z nim związana jedna osoba. Kaweh Niroomand poznał volley z wielu stron. Był siatkarzem i trenerem dawnego VdS Berlin, by później stać się prezesem SCC.

– Można powiedzieć, że nieoficjalnie pracuję na tym stanowisku o kilkanaście lat dłużej, od 1979 roku. To było jeszcze w klubie Vds Berlin, grającym w drugiej lidze. Byłem siatkarzem w zespole prowadzonym przez Andrzeja Niemczyka. Wkrótce odszedł on do reprezentacji Niemiec, a ja zostałem trenerem. Przed zjednoczeniem Niemiec skorzystałem z propozycji z budującego się SCC Berlin, większego klubu. Po 1990 roku doszło do połączenia ze znanym dawniej Dynanem Berlin. Od tamtej pory gramy w pierwszej lidze, a ja cały czas zarządzam tą organizacją. Co interesujące, pierwszym trenerem był wtedy Zbigniew Jasiukiewicz – opowiada w rozmowie z newonce.sport.

– Klub przez lata mocno się rozwinął. Dawniej wiele obowiązków spoczywało tylko na mnie. Dziesięć lat temu zmieniliśmy miejsce rozgrywania spotkań na słynną Max-Schmeling-Halle i pozyskaliśmy sponsora tytularnego w postaci firmy Berlin Recycling. W klubie pracuje blisko dziesięć osób odpowiedzialnych za merchandising, social media, marketing czy sprzedaż biletów. Bardzo profesjonalnie podchodzimy do zarządzania klubem – dodaje Niroomand.

Prezes klubu przez kilkadziesiąt lat pracy miał styczność z wieloma przedstawicielami polskiej siatkówki. Oprócz wspomnianego Niemczyka i Jasiukiewicza, z zespołem związek miał także Tomasz Wasilkowski, pełniący w sezonie 2018/2019 funkcję asystenta Cedrica Enarda, pracującego do dziś head coacha. Z kolei koszulkę zespołu przez trzy dekady przywdziewało trzech Polaków. Waldemar Kasprzak i Marian Kardas grali w Berlinie w latach 90. Adam Kowalski dołączył do klubu trzy lata temu i występuje w nim do dziś.

- Zanim trafiłem do Niemiec, wiedziałem, że są tutaj dwa mocne kluby – z Friedrichshafen i Berlina. Przed przyjściem Berlin Recycling Volleys wystąpili w Final Four Ligi Mistrzów, więc mieli już markę w Europie. Tymczasem po sezonie w Bydgoszczy było dużo ruchów transferowych na pozycji libero – mówi. 

– Wyszło trochę nieciekawie, bo znikały potencjalne oferty dla mnie w Polsce. Razem z menedżerem zaczęliśmy rozglądać się za grą za granicą, aby dalej grać na ekstraklasowym poziomie. Po jakimś czasie dostałem sygnał, że pojawiła się opcja występów w Berlinie. Mocny klub, rokrocznie walczący w Lidze Mistrzów i otwarta rywalizacja o miejsce w pierwszym składzie – długo się nie zastanawiałem – dodaje.

– Większość drużyny stanowią reprezentanci swoich krajów. To sprawiło, że na początku pierwszego okresu przygotowawczego ćwiczyło trzech siatkarzy. Nie było nawet głównego trenera, który wówczas przebywał z kadrą Francji. Jak wszyscy wrócili i popracowaliśmy razem, to dało się odczuć, że jest to zespół prezentujący solidny poziom międzynarodowy. W składzie znajdowali się gracze z osiągnięciami na igrzyskach czy mistrzostwach Europy. Wysoki poziom był widoczny również w rezultatach. Wygraliśmy Puchar i Superpuchar Niemiec, a w rundzie zasadniczej przedwcześnie zakończonej z powodu koronawirusa nie przegraliśmy ani razu – mówi nam polski libero zespołu.

Odkąd do klubu wszedł sponsor tytularny, w klubie nastąpił wielki rozwój. Nie zachłyśnięto się nagłym wpływem pieniędzy i sukcesów, tylko postanowiono wykorzystać profity na kolejne inwestycje. Nie chodzi tu tylko o aspekt sportowy. Z biegiem lat do Berlina trafiają coraz lepsi zawodnicy, ale sama siatkówka choć jest najważniejszą, to nie jedyną częścią organizacji.

– Sukces klubu nie ogranicza się tylko do większych pieniędzy, ale do lepszego produktu. Z biegiem lat nasz się poprawił, a to przyniosło skutek w postaci większych wpływów. Pieniądze nie spadały nigdy z nieba. Podchodzimy do zarządzania bardzo biznesowo. Dbamy, aby dostarczać kibicom jak najlepszą rozrywkę, oni chętniej przychodzą, wydając pieniądze, dzięki czemu możemy przeznaczać je na kolejne inwestycje. Przeznaczamy dużo środków na infrastrukturę, materiały treningowe, biuro czy na pracowników. Pierwszy zespół jest tylko częścią organizacji o nazwie Berlin Recycling Volleys – opowida Niroomand.

– Widzę, jak wiele klubów popełnia błąd polegający na inwestowaniu pieniędzy głównie dorosłych siatkarzy, nie myśląc o niczym innym. Kuleje przez to „opakowanie” zespołu, a to stawia cię w gorszym świetle u sponsorów. Uważamy, że kibic nie przychodzi na mecz tylko po siatkówkę. Ludzie chcą szeroko rozumianej rozrywki i my ją im dostarczamy. Na naszych spotkaniach panuje wesoła atmosfera. Ludzie wspólnie śpiewają, tańczą, skandują nazwiska zawodników. Chcemy jak najbardziej zaangażować ich w show – mówi Niroomand.

– Berlin Recycling Volleys to projekt, który nie ogranicza się tylko do samej siatkówki. Za całą koncepcją stoi prezes Niroomand. Oczywiście, ważnym filarem jest sukces sportowy. Inną kwestią jest promocja. Kładzie się duży nacisk, aby rozgrywać spotkania na Max-Schmeling-Halle. To duża arena, która pozwala na popularyzację siatkówki wśród berlińczyków. Klub jest zarządzany tak samo, jakby prowadziło się dobrze prosperujący biznes. Volley jest produktem. Nikt w Niemczech nie podchodzi do tego tak samo jak Berlin. Takie podejście oznacza lepsze wpływy, a to z kolei przekłada się na lepszych zawodników – twierdzi z kolei Kowalski.

Dla niego Berlin to pierwszy zagraniczny klub w karierze. Urodzony w 1994 roku libero jest wychowankiem częstochowskiego Norwida. W PlusLidze przywdziewał koszulki Czarnych Radom, AZS-u Częstochowa i Chemika Bydgoszcz. Grając w drugim z wymienionych zespołów był najlepiej przyjmującym siatkarzem ekstraklasy (sezon 2016/2017).

– Nie grałem nigdy w ZAKSIE, Resovii czy Jastrzębskim Węglu – czołowych markach PlusLigi. Porównując Berlin do klubów, w których występowałem, to wszystko jest na tip-top – organizacja, papierologia itp. W niektórych niemieckich drużynach fizjoterapeuta przychodzi tylko w razie kontuzji, u nas mamy po dwóch na każdym treningu. Myślę, że w porównaniu do najlepszych zespołów Polski nie mamy się czego wstydzić – mówi 27-latek.

Pomimo nacisków ze strony VfB Friedrichshafen, Berlin cały czas pozostaje najbogatszym klubem Niemiec. Dobre pieniądze jednego, czy dwóch klubów są na pewno zaletą dla nich, ale w skali całych rozgrywek Bundesliga nie uchodzi za konkurencyjne rozgrywki. Niewiele klubów potrafi nawiązać realną walkę z zespołem Cedrica Enarda, sprawiając, że każda porażka zespołu ze stolicy odbija się dużym echem. Jak mówi Niroomand, kluby z czołowych lig mają nad nimi przewagę między innymi w obyciu w meczach o stawkę.

– Mamy największy budżet w Niemczech. Dzięki temu inwestujemy wiele środków w akademię. Poza tym żaden inny krajowy rywal nie ma tylu pracowników biurowych co my. Nie możemy póki co jeszcze konkurować pod względem pieniędzy z czołowymi zespołami Europy. Gdy zwróci się uwagę, ile zarabiają siatkarze we Włoszech, Rosji czy w Polsce, to można dostrzec sporą różnicę. To widać również w poziomie sportowym, siłą rzeczy dysponują pod tym względem o wiele większym potencjałem – analizuje.

– Byliśmy bardzo blisko wyeliminowania Trentino Volley z ćwierćfinału Ligi Mistrzów. Naszym problemem jest to, że z meczami tego typu zderzamy się tylko raz w roku. Nie mamy obycia w rywalizacji z czołowymi zespołami w meczach o wielką stawkę. Serie A to najlepsze rozgrywki na świecie. Trento ma okazję do gry na wysokim poziomie praktycznie co weekend. Gdy w ćwierćfinale masz wynik 23-23, to wtedy liczą się detale na przykład podobne doświadczenie meczowe z przeszłości. W Niemczech pomału idzie to do przodu. Oprócz nas i Friedrichshafen, odzywają się też mocno ekipy z Duren i Frankfurtu – przedstawia sytuację sternik klubu.

– Dwa razy z rzędu trafiliśmy na Trentino w ćwierćfinale Ligi Mistrzów. W tym roku postawiliśmy im twarde warunki, będąc blisko awansu. To może świadczyć o ciągłym rozwoju klubu. Wyjście z grupy Champions League pomału staje się normalką – mówi Kowalski.

– Widać też, ze zarządzający organizacją dbają o całą otoczkę wokół klubu. Starają się zrobić z meczu event. Słyszałem z opowieści kolegów, że w playoffach sezonu 2018/2019 otwierano górne sektory Max-Schmeling-Halle, co oznaczało nawet po osiem tysięcy kibiców na meczach. Z kolei gdy przyszedłem do klubu, to pomimo nierozegranej drugiej fazy, na nasze mecze przychodziło po kilka tysięcy osób – i to również na takie z drużynami z dołu w środku tygodnia. Na pewno sporo pomagają sukcesy oraz fakt, że gramy w Berlinie – dużej, multikulturowej metropolii – twierdzi polski siatkarz.

Przez lata w klubie grało wielu zawodników związanych z czołowymi klubami Europy. Obecnie w składzie znajdziemy Siergieja Grankina, mistrza olimpijskiego z 2012 roku czy znanych z występów w PlusLidze Jeffreya Jendryka (Resovia) i Rubena Schotta (Trefl Sopot i AZS Olsztyn). Zdaniem Kowalskiego mieszanka doświadczonych siatkarzy z tymi, którzy chcą się wybić do czołowych lig, przynosi korzyści w stresujących sytuacjach podczas meczów.

– Kontraktowanie doświadczonych, utytułowanych zawodników ma sens. Wiedzą jak poprowadzić zespół w najtrudniejszych momentach meczów. Dzięki temu nie panikujemy, wiemy, co mamy robić. Musimy wygrać mistrzostwo Niemiec, bo chcemy za rok znów grać w Lidze Mistrzów – taki jest cel. Każda porażka w kluczowym fragmencie sezonu jest dla nas pstryczkiem w nos. Każdy wie, że celem są trzy krajowe trofea plus ćwierćfinał Ligi Mistrzów. Co zdarzy się więcej stanowi bardzo miłą niespodziankę – mówi Kowalski.

– Nie jesteśmy anonimowym zespołem dla zagranicznych graczy. Dawniej musieliśmy się mocno napocić, aby sprowadzić siatkarza doświadczonego na arenie międzynarodowej. Przed podpisaniem kontraktu pytają się wielu osób o nas i słyszą same dobre rzeczy – o infrastrukturze, organizacji, czy frekwencji. Niezależnie od rywala oraz dnia spotkania ogłada nas przynajmniej po trzy tysiące osób. Znajdujemy się w sytuacji, w której coraz częściej to świetni siatkarze sami z siebie chcą grać u nas. Jedynym ograniczeniem są finanse – zarobią więcej w Polsce czy we Włoszech – oraz poziom Bundesligi – dodaje Niroomand

– To, co różni nas od reszty niemieckich klubów, to oczekiwania. Stawiamy naszym siatkarzom najwyższą poprzeczkę w kraju. Przychodzisz do zespołu z obowiązkiem walki o zwycięstwo w każdych krajowych rozgrywkach. Nikt tu nie zadowala się drugim czy trzecim miejscem – kontynnuje.

– Wbrew pozorom, siatkarzy to jeszcze bardziej nakręca do przyjścia. Wiedzą, że dołączają do projektu nastawionego na zdobywanie trofeów. W Polsce siatkarz może ograć się sezon, dwa w zespole ze środka stawki i przejść spokojnie do klubu walczącego o mistrzostwo. U nas sprawa jest jasna – zawsze liczy się tylko pierwsze miejsce – mówi Niroomand.

Jeśli chodzi o siatkówkę ani Berlin Recycling Volleys, ani sam Niroomand nie zamyka się wyłącznie na sport dorosłych. W klubie zdają sobie sprawę z wagi rozwoju młodzieży. Niemieckie szkolenie nie stoi na takim poziomie jak polskie czy włoskie. W stolicy Niemiec poniekąd próbują działać na własną rękę, lecz jak opowiada prezes, wysoki poziom seniorskiego zespołu stanowi sporą barierę dla juniorów.

– Pięć lat temu stworzyliśmy wspólny projekt z ponad dziesięcioma klubami z Berlina. Każdy z nich funkcjonuje oddzielnie, ale pomagamy zapewniając know-how, jeśli chodzi o trenerów czy zarządzanie organizacyjne. Przed koronawirusem przez program przewinęło się przeszło pięćset dzieci. To nie jest wystarczające rozwiązanie, bo projekt działa tylko w naszym mieście, a nie w całym kraju. Produkujemy znacznie mniej talentów niż Polska. Rozwój całego szkolenia w Niemczech to jednak zadanie dla federacji, a nie dla nas – przyznaje.

– Sporym wyzwaniem jest również przejście z siatkówki juniorskiej do seniorskiej. Młodzież z Berlina musi wyjeżdżać ogrywać się gdzieś indziej, bo przeskok od razu do naszego zespołu jest zbyt wielki. Z kolei jeśli znajdzie się naprawdę wielki talent, to on nie myśli w ogóle o grze w kraju, tylko chce jak najszybciej wyjechać za granicę. Gdy spojrzysz na reprezentację Niemiec, osiemdziesiąt procent to siatkarze zagranicznych klubów – dodaje prezes klubu.

W 2020 roku głośno było o pomyśle dołączenia Berlina do polskich rozgrywek. Niroomand na łamach mediów podkreślał, że temat istnieje, lecz koniec końców nie doszło do żadnych szczegółowych ustaleń. W tym samym czasie powstał temat dołączenia do PlusLigi Barkomu Każany Lwów. Klub z Ukrainy ma oficjalnie wystartować w polskiej lidze już od następnego sezonu. Biorąc pod uwagę kwestię aktualnej sytuacji oraz fakt, że równocześnie Polska Liga Siatkówki powiększa PlusLigę do szesnastu zespołów, sprawa budzi kontrowersje. Zapytani Niroomand i Kowalski zgodnie podkreślają, że klub ze stolicy Niemiec pod względem sportowym nie czuje się słabszy od większości naszych drużyn.

– Uważam, że nasz tegoroczny zespół mógłby bez wstydu rywalizować w PlusLidze. Nie mówię, że walczylibyśmy o mistrzostwo, ale pierwsza piątka byłaby realnym celem. Polska liga nadal pozostaje w obszarze naszych zainteresowań. To interesujący pomysł w kontekście przyszłości. Z drugiej strony muszę wspomnieć o odpowiedzialności względem niemieckiej siatkówki. Gdybyśmy odeszli z Bundesligi, mocno wyhamowalibyśmy rozwój krajowej siatkówki. Przez to plany o grze w Polsce musieliśmy odłożyć na bok – opowiada prezes Berlin Recycling Volleys.

– Patrząc na to, jak prezentujemy się w europejskich pucharach, uważam, że bylibyśmy w stanie konkurować z najlepszymi w PlusLidze. To, co różni nas od nich, to obycie w meczach z czołowymi zespołami kontynentu. My tak wielu szans jak polskie ekipy nie mamy – przyznaje Kowalski.

Berlin patrzy na siatkówkę nieszablonowo, przeciwnie niż większość krajowych zespołów. Dbając o własny wizerunek, pomagają pośrednio całej Bundeslidze. W ubiegłym roku mocno optowali za zmianą formy transmisji spotkań. Po latach współpracy z telewizją Sport1, niemiecka federacja związała się z platformą Spontent. Mecze niemieckiej ligi można oglądać za darmo na platformie Twitch. Dodatkowo widzowie dostają cotygodniowy program podsumowujący każdą kolejkę. To spora zmiana w porównaniu z telewizją. W tym ruchu Niroomand widzi szansę na dotarcie do młodych ludzi. W Sport1 najliczniejszą grupę stanowili bowiem osoby po sześćdziesiątym roku życia.

Nadal jednak rdzeniem organizacji pod tytułem Berlin Recycling Volleys jest zespół siatkarski. Ten w ostatniej dekadzie wrzucił piąty bieg. Osiem mistrzostw, dwa Puchary i trzy Superpuchary Niemiec oraz zwycięstwo w Pucharze CEV i występ w Final Four Ligi Mistrzów – to bilans, który sprawia, że klub nie ma się czego wstydzić. Pomysł z wejściem do PlusLigi wydaje się skomplikowany, lecz oglądając ostatnie poczynania Berlina i przysłuchując się opowieściom osób związanych z organizacją, można wierzyć im na słowo. Trafiając do polskich rozgrywek, stanowiliby wartość dodaną.

Berlin Recycling Volleys

Pierwsze skojarzenie z Bundesligą to piłka nożna. Bayern Monachium po raz dziesiąty z rzędu zdobył mistrzostwo Niemiec. Siatkówka u naszych zachodnich sąsiadów stoi z boku. Tymczasem Berlin Recycling Volleys przez ostatnie dziesięć lat aż ośmiokrotnie wznosili puchar za zwycięstwo w lidze. Klub ze stolicy patrzy na siatkówkę nie tylko z perspektywy sportowej. Specjalnie dla newonce.sport odkrywa swoje kulisy.

Volley po berlińsku. Jak w stolicy Niemiec tworzy się siatkarskie show

Podziel się lub zapisz

Komentarze 0

Polecane