Tutaj są same królowe i sami królowie. Kończący się już rok obfitował w znakomite comebacki oraz albumy podtrzymujące wzrostowe tendencje.
Za nami pierwszy rok tej dekady, który nie był zdominowany przez pandemiczne obostrzenia. To o tyle ważne w kontekście rynku wydawniczego, że łatwo odnieść wrażenie, że sporo albumów trafiło do zamrażarek, by zostać wyciągniętych w momencie, w którym będzie można je odpowiednio promować. W rezultacie 2022 rok jest kumulacją świetnych wydawnictw. Wykrojenie z tego jedynie dyszki było tytanicznym wyzwaniem, ale jakoś podołaliśmy.
Ostatnie 12 miesięcy to triumf ambitnego hip-hopu, R&B, które otwiera nas na nowe perspektywy oraz peak reggeatonowej zajawki. Tak w skrócie można opisać tendencje panujące z naszym rankingu. I to właśnie w nim jest najwięcej muzycznej jakości. Nasze zestawienia najlepszych krajowych wydawnictw i singli oraz listę światowych numerów, które zapętlaliśmy w tym roku, znajdziecie pod linkami. A teraz pora na konkrety:
JID – „ The Forever Story”
JID prześladuje łatka klonu Kendricka. Pomyślcie chwilę, jakie to uczucie. Masz potężnego skilla i głowę pełną wybitnych pomysłów, które chcesz wcielić w życie, ale warunki głosowe sprawiają, że efekt przypomina dokonania rozpoznanego wszem i wobec kandydata na GOAT-a. The Forever Story korzysta z tego, że Kendrick wjeżdża buldożerem we własny spiżowy pomnik i przedstawia nam artystę, który także jest predestynowany do bycia wielkim. Podopieczny Dreamville, ze wsparciem swoich trudnych idoli – Lil Wayne’a i Mos Defa, dostarczył prawdziwą jazzującą odyseję, która trwa całą wieczność, ponieważ lirycznie porusza się w pętli wyznaczonej przez formatywne nastoletnie lata, które nadal wyznaczają kurs, którym podąża bohater tej historii. Ciężko nie wpaść w ten loop i nie wcisnąć repeat. Cyryl Rozwadowski
Kendrick Lamar – „Mr. Morale & The Big Steppers”
Czy Mr. Morale jest lepszym albumem niż To Pimp a Butterfly? Najlepiej odpowiedzieć claimem o rabinach, ale na pewno jest to album znacznie ambitniejszy. Zerwanie z wizerunkiem zbawcy, rapowego Martina Luthera Kinga i kaznodziei z Compton. Postawienie sprawy wprost: I choose me, I'm sorry. Konsekwencją tej szczerej postawy jest najbardziej intymna i ciężkostrawna płyta Kendricka Lamara. I kompozycyjnie najodważniejsza, w czym spora zasługa Duvala Timothy’ego, którego minimalistyczny jazz zdefiniował mood Mr. Morale & The Big Steppers. Są tu najciekawsze momenty w karierze Oklamy; są nieoczywiste bangery; są przejmujące opowieści i teatralna dramaturgia. Są też trafione gościnki i instant klasyki. Bez nadmiernego patosu i pędzącego egotripu. TOP 3 w dyskografii Lamara oraz definicja potężnego growera, do którego będzie się wracać latami. Lech Podhalicz
Beyoncé – „Renaissance”
Beyoncé uczyniła z siebie wzór independent woman. Brnąc w coraz bardziej konceptualne rejony przy okazji Lemonade i podsuwając światu tajemniczą figurę Becky with a good hair, z którą rzekomo zdradził ją jej małżonek, odizolowała się jeszcze bardziej. Na szczycie jest mało miejsca, a każdy kto stoi obok chodzącego ideału będzie cierpiał przez bolesność tego kontrastu. Ale od początku 2020 roku świat zaczął potrzebować innych wzorców – w dobie pandemii zatęskniliśmy za kontaktem i komunalną radością. Queen B uczyniła ze swojej najnowszej płyty wielki bankiet, na który zaprosiła każdego.
Renaissance to voguingowy bal, którego głównym motywem jest samoakceptacja. Taneczny puls, którzy rządzi tą płytą nie jest ruchem obliczonym na nową demografię, ale przypomnieniem, że ciężko o bardziej wspólnotowe przeżycie niż przebywanie z innymi na parkiecie. Ekstatyczna, house’owa energia chicagowskiego Paradise Garage, ziemisty rytm Kingston, ciepły groove Studio 54. Beyoncé zabiera wszystkich w podróż po historii clubbingu, ale Renaissance to nie nostalgiczna ramota; to w pełni nowoczesny zestaw przygotowanych z pietyzmem bangerów i anthemów podany w formie litego miksu. Jeśli po coś zatrudnia się 50 songwriterów i 100 producentów, to właśnie po to. Cyryl Rozwadowski
Komentarze 0