Hades kończy 35 lat. Przeglądamy dyskografię cichego herosa polskiego rapu

Trzej muszkieterowie powalczyli tu wspaniale - pełne duszy bity Galusa, wyśmienity cuty DJ-a Kebsa i sam Mistrz Ceremonii Hades skleili album spójny i w jakimś sensie ponadczasowy. Słysząc takie wersy, jak: Słowo leżało na ulicy, sos też / tyle, że tego drugiego było mniej, nadal jest trudno uwierzyć, że to debiutancki krążek - Hades był już co prawda otrzaskany w HiFi Bandzie, ale co innego wsparcie grupowe, a co innego solowy lot, na którym ciąży większa presja. Już na tym etapie objawia się niebywały talent rapera do ważenia słów, zarówno pod względem treści, jak i rytmiki. Nowe dobro to zło to w większości pokaz umiaru - można przyciąć kilka numerów, ale utwory zazwyczaj oscylują wokół długości dwóch minut i to idealna ilość czasu, by MC, DJ i producent przekazali swoją artystyczną prawdę. Ze świecą szukać równie udanych debiutów.

Bodaj najbardziej truskulowa pozycja z katalogu Hadesa, na której obaj MC’s serwują dobre linijki, czy to motywując się wzajemnie, czy odbijając mikrofon w przyjacielskim ping-pongu. Album zrodzony z omyłki Emade, który obu wysłał ten sam bit, ocieka tradycyjnymi, tłustymi bitami (produkcji Ostrego, Killing Skills i Drumlinaz) i w tej konfiguracji personalnej to dobry wybór. Hades ani o krok nie ustępuje łódzkiemu weteranowi, ba, są momenty, kiedy go nawet przebija, jak w Psychologii tłumu. W dyskografii Hadesa raczej w ogonie, ale to wciąż porządny krążek i dobry pokaz mocnej chemii między O.S.T.R.-em a Hadesem.

Już co bardziej zadymione produkcje Galusa z debiutu pokazywały spory potencjał Hadesa na psychodeliczne wycieczki. I Czasoprzestrzeń, na kapitalnych bitach Emade, ten potencjał realizuje. Warszawski raper co chwilę wyciąga ciekawe flow, nie stroni od interesujących zagrywek wokalnych, doskonale wpasowujących się w odjechane bity. Sporo tu dobrych, stonerskich linijek (wspólna płyta z Włodim to marzenie!), do tego kilka obserwacji na temat życia w metropolii (Dziwki i dilerzy robi wrażenie). To zresztą jedna z wielu zalet Hadesa - społeczne obrazki pozbawione moralizatorstwa, za to z niewątpliwym narracyjnym talentem. Wyborna płyta, do której wracamy często i z przyjemnością, czekając na moment, w którym drogi Hadesa i Emade przetną się ponownie.

Świattło to powrót do bardziej regularnego hip-hopu, chociaż nie można mówić o monotonii czy nudzie - produkcje Killing Skills są bardzo różnorodne. Mamy tu i trapującą nowoczesność i bity, które z powodzeniem mogły trafić na HAOS. Nad wszystkim panuje Hades, czasem wyluzowany, czasem żądający pełni uwagi, ale ciągle z tym samym talentem charyzmatycznego narratora. Łatwo go dopisać do storytellingowej czołówki polskiego rapu, bo zarówno zakres tematów, jak i sam styl tych opowieści jest wyborny. To nie jedyny as w rękawie, bo Hades równie swobodnie czuje się w bardziej abstrakcyjnej tematyce, jak w Elektro czy Lwie, które możemy polecić jako lepszą motywację, niż bełkot dowolnego coacha. Album lekko cierpi na niespójności, ale pod względem rapsów ciężko mu cokolwiek zarzucić.

Czwarty solowy krążek Hadesa to naturalne rozwinięcie wątków ze Świattła, tym razem na nowoczesnej i eksperymentującej, bardzo często imponującej produkcji Barto'cuta (z lekką domieszką Killing Skills w dwóch numerach). Raper podkręcił zaangażowanie w głosie, ale i w treści - trudno o lepszą troskę o przyszłość, niż Smog. To bardzo równy krążek, który od początku przykuwa uwagę i nie puszcza jej do końca - pod tym względem COMBO może śmiało stawać w szranki z Czasoprzestrzenią. Po raz kolejny ujawnia się talent Hadesa do tworzenia sprytnych metafor, bez popadania w pretensjonalność czy zgrywanie słownika, za trudnymi słowami ukrywającego słowną watę. W bardzo tłocznym 2019 album miał pod górkę, ale w naszych uszach to absolutna czołówka tamtego roku i doskonały dowód na ciągły rozwój Hadesa.