Dominik Piechota

Łatwo byłoby krzyknąć Ernesto Valverde, Frank de Boer czy Lucien Favre, bo ci trenerzy pozostają bez pracy, ale trzeba trzymać stopy przy ziemi, bo to zupełnie nie jest zasięg mistrza Polski. Prędzej Jon Dahl Tomasson, który zna się z dyrektorem sportowym Tomaszem Rząsą, lecz Duńczyk żadnego sukcesu w Europie nie odniósł, a wręcz przegrał wszystkie grupowe mecze w Lidze Mistrzów i Lidze Europy z Malmö FF. Zresztą właśnie podpisał kontrakt z Blackburn Rovers, więc miał ciekawsze propozycje.

Paradoksalnie nie tak łatwo znaleźć fachowca gotowego podjąć pracę w lidze polskiej, a zarazem wolnego, dostępnego i atrakcyjnego na rynku. Piotr Koźmiński ze Sportowych Faktów już podawał, że właściciele Lecha rozmawiają intensywnie z Johnem van den Bromem (eks-Alkmaar, Anderlecht czy Vitesse), ale także z Goranem Tomiciem (eks-Rijeka czy NK Lokomotiva).

Giełda nazwisk będzie większa niż kiedykolwiek, bo ambicje Kolejorza są poważne na czele z powrotem do europejskich pucharów. CV napływają do Poznania masowo, lecz zadaniem szefów klubu będzie wybór trenera nowoczesnego, charyzmatycznego i ze zdolnością odnalezienie się w polskich realiach.

Warunków do spełnienia jest mnóstwo. W tym materiale przeprowadziliśmy własne poszukiwania. Nie sprawdzaliśmy pełnej zgodności planu na grę danego trenera z filozofią Lecha Poznań, ale szukaliśmy, kto pokazał się w europejskich pucharach, jest w zasięgu klubu, stawiał na wychowanków i rywalizował na kilku frontach.

To bowiem będzie kluczowe, aby z miejsca odnaleźć się w nowym, wymagającym środowisku. Tych kandydatów z pewnością warto zgłębić mocniej podczas poszukiwań następcy Macieja Skorży.

Huddersfield Town v West Bromwich Albion - Premier League

Michał Trela

Gabinet cieni. Jak sensownie zmienić trenera

Ekstraklasa Small Talk

Przypadek Macieja Skorży, który z dnia na dzień odszedł z Lecha Poznań, jeszcze raz pokazał, jak ważny jest skauting trenerów. Piotr Wawrzynów zawodowo zajmuje się sprawdzaniem, który trener pasowałby do danego klubu, a którego powinno się omijać szerokim łukiem. W audycji Ekstraklasa Small Talk opowiada o tym, jak przeprowadzać rekrutację na kluczowe stanowisko w klubie, by zminimalizować ryzyko pomyłki.

Amerykanin urodzony w Niemczech ostatni sezon spędził w szwajcarskim BSC Young Boys, z którym awansował do fazy grupowej Ligi Mistrzów po wyeliminowaniu Slovana Bratysława, CFR Cluj oraz Ferencvarosu. Do sukcesów wpisze sobie dwukrotne zabranie punktów Manchesterowi United – w Bernie wygrał 2:1 z ekipą Cristiano Ronaldo, a na Old Trafford zremisował 1:1. Do tego ugrał jeszcze remis 3:3 z Atalantą po szalonym spotkaniu. Co prawda w lidze tylu chwil radości nie miał i został zwolniony na początku marca, gdy jako wicelider tracił 15 punktów do FC Zürich i było wiadomo, że nie poprowadzi drużyny do czwartego mistrzostwa z rzędu.

Wagner jako trener wyrósł na prowadzeniu rezerw Borussii Dortmund, gdzie bardzo cenił sobie współpracę z aktualnym bramkarzem Jagiellonii Zlatanem Alomeroviciem. Wystawił go łącznie w 111 meczach. Później Amerykanin po play-offach wprowadził Huddersfield do Premier League, tam w sierpniu 2017 roku został nawet menedżerem miesiąca. W najlepszych chwilach „The Guardian” opisywał go jako lidera o „niezwykłej charyzmie i inteligencji”, ale formuła wyczerpała się w drugim sezonie w Premier League, gdy stracił pracę po 22 kolejkach. Wagner zasłynął z ciekawych metod spajania drużyny takich jak wycieczka do Szwecji, gdzie piłkarze musieli przetrwać kilka dni w naturze w oparciu o współpracę i podstawowe środki. Tamten wyjazd 50-latek wspominał jako kluczowy w budowaniu atmosfery w sezonie awansu z Championship.

W Niemczech jednak Wagner uchodzi za symbol porażki po etapie w Schalke 04. To on ustanowił klubowy rekord ligowych meczów bez wygranej od stycznia do czerwca 2020 roku, kiedy nie zwyciężyli przez 16 kolejek. Jakimś cudem się utrzymali, ale gdy kolejny sezon rozpoczęli od 0:8 z Bayernem Monachium, to po 18 meczach bez zwycięstwa Wagner stracił pracę. Mowa jednak o trenerze ze specyficzną wizją, nietypowym podejściem do budowania relacji, 60 meczami w Premier League, 36 w Bundeslidze i świeżym doświadczeniem w Champions League.

David Wagner (50 lat) – poprzednio Young Boys, Schalke, Huddersfield

Niektórzy podają, że lada chwila dogada się z duńskim Aarhus GF, czyli klubem Dawida Kurminowskiego. Mówimy jednak o menedżerze, którzy pracował w naprawdę różnych środowiskach – od ligi norweskiej, po trzecioligowe Brentford, Wigan i Leeds w Championship, aż po Fortunę Dusseldorf. Nie udało mu się uratować drużyny, którą przejął w 20. kolejce, przed spadkiem z Bundesligi. Dostał cały sezon na powrót do pierwszej ligi niemieckiej, lecz skończył na 5. miejscu, co oznaczało pożegnanie z Fortuną. To ostatni epizod Uwe Röslera, który nie pracuje od roku.

Podaliśmy jednak jego kandydaturę, bo najlepszy czas przeżywał w szwedzkim Malmö FF. Dwukrotnie zameldował się z nim w Lidze Europy, gdzie ogrywał Dynamo Kijów, FC Kopenhagę czy dwukrotnie Besiktas. W 2019 roku dotarł do 1/16 finału, gdzie oczywiście lepsza okazała się Chelsea (1:5). Potrafił jednak uwydatnić atuty weteranów pokroju Markusa Rosenberga i stworzyć ciekawy organizm. Z Wigan Athletic również rozegrał jedno spotkanie w Lidze Europy, gdy przejął drużynę po Owenie Coyle’u.

Dlaczego to ciekawa kandydatura? Bo nawet jeśli odchodził, to piłkarze potrafili opowiadać, że zupełnie zmienił ich mentalność. To wymagający trener, który uwielbia grać agresywnym pressingiem i wyznaje heavy metalową piłkę. W wielu elementach wzoruje się na Jürgenie Kloppie, skupia się na szybkości grania, ofensywnych przejściach i widowiskowej stronie futbolu. To on dał pierwszą Ligę Europy w historii Malmö, a w pierwszym pełnym sezonie w Szwecji zabrakło mu punktu do mistrzostwa. Jako piłkarz grał w Manchesterze City czy Southampton.

Uwe Rösler (53 lata) – poprzednio Fortuna Dusseldorf, Malmö, Brentford

Utytułowany szkoleniowiec z Belgradu, który może tytułować się mistrzem Serbii z Partizanem Belgrad (16/17), mistrzem Słowenii z Olimpiją Lublana (15/16) oraz mistrzem Węgier z Videotonem (17/18). Do tego dołożył Puchar Węgier z Videotonem (chociaż wtedy już nazywał się MOL Vidi) oraz Puchar Rosji z Lokomotiwem Moskwa. Sporo o współpracy z Nikoliciem mogliby opowiedzieć Maciej Rybus czy Grzegorz Krychowiak.

Ciekawa postać, która ma bogatą gablotę oraz wygrywała w różnych krajach i różnych środowiskach. W Serbii i na Węgrzech był wybierany menedżerem sezonu. Miewał różne epizody, bo z Olimpiją Lublana rozstał się po tym, jak nazwał swojego nigeryjskiego piłkarza Blessinga Eleke „czarnym idiotą”, więc mimo przeprosin, szybko doszli do porozumienia ze słoweńskim szefostwem, że to czas, aby ich drogi się rozeszły.

W październiku Marko Nikolić zakończył pracę w Lokomotiwie Moskwa, z którym ugrał trzy punkty w Champions League po remisach z RB Salzburg oraz dwukrotnie Atletico Madryt. Z Videotonem zremisował z Chelsea w Lidze Europy i pokonał PAOK Saloniki, a z Partizanem zremisował z Tottenhamem. 42-latek potrafi sprawiać niespodzianki i zatrzymywać większych. Ostatnio chciały go zatrudnić moskiewskie Dynamo i CSKA, a także po raz trzeci Partizan Belgrad.

Marko Nikolić (42 lata) – poprzednio Lokomotiw Moskwa, Videoton, Partizan

Kolejny serbski kandydat, który długo był asystentem Miroslava Djukicia w Partizanie oraz reprezentacji Serbii, zanim zaczął pracować mocniej na własne nazwisko. W wieku 36 lat zostawał najmłodszym menedżerem w historii Partizana. To wtedy w 2010 roku miał najlepszy czas, bo objął drużynę w końcówce rozgrywek, wygrał wszystko i został mistrzem Serbii. Po roku obronił tytuł, a nawet dołożył dublet razem z krajowym pucharem. Jakby tego było mało – wprowadził Partizana do Ligi Mistrzów, gdzie jednak przegrali sześć meczów z Bragą, Arsenalem i Szachtarem Donieck.

Wtedy jednak Stanojević pisał historię. Cieszył się taką popularnością, że gdy zarząd zastępował go Avramem Grantem, kibice zebrali się, by protestować pod stadionem. Ten epizod otworzył mu drzwi do chińskiej piłki, gdzie mógł się poważnie dorobić. Zaczynał z Dalian Aerbin, z Beijing Guoan grał w Azjatyckiej Lidze Mistrzów, a później wrócił jeszcze do Beijing BSU. Miał jeszcze epizody w Arabii Saudyjskiej, izraelskim Maccabi Haifa czy dwumiesięczny w PAOK-u Saloniki.

Ostatnie dwa lata znów spędził w swoim Partizanie. Mimo 19 zwycięstw z rzędu, zajął dopiero drugie miejsce w lidze serbskiej. Przegrał też finał Pucharu Serbii, więc brakowało mu dołożenia trofeów. Klub z Belgradu za jego kadencji mógł się podobać, bo osiągał historyczne rezultaty i widowiskowo grał w piłkę. Wszedł również do Ligi Konferencji, gdzie w 1/16 finału wyeliminował Spartę Praga i zatrzymał się w kolejnej rundzie na finaliście Feyenoordzie. Problem polegał na tym, że w lidze na finiszu znów zabrakło mu dwóch punktów do Crveny Zvezdy, więc odszedł. Ma wybuchową osobowość, ale sprawiał, że jego drużyny naprawdę dobrze się oglądało.

Aleksandar Stanojević (48 lat) – poprzednio Partizan, PAOK Saloniki, Beijing Guoan

Jedyny trener w tym sezonie, który wyjeżdżał z Estadio Santiago Bernabeu w Lidze Mistrzów z poczuciem zwycięstwa. Mauricio Pochettino, Thomas Tuchel i Pep Guardiola odpadali tam z rozgrywek, a Jurij Wernydub wygrał z Realem Madryt 2:1 na ich stadionie w sezonie, gdy sięgnęli po Champions League. Jego Sheriff Tyraspol zaskoczył w tych rozgrywkach, bo przecież ugrał jeszcze cztery punkty na Szachtarze Donieck. Więcej o debiutancie z mrocznym tłem przeczytacie tutaj.

Trener z Żytomierza wie, co to znaczy rywalizacja w europejskich pucharach. Z Sheriffem zaskakiwał w Lidze Mistrzów, a z Zorią Ługańsk dwukrotnie zameldował się w Lidze Europy, gdzie pokonywał Herthę i Athletic czy remisował z Feyenoordem oraz Fenerbahce. W Ługańsku zresztą pracował prawie osiem lat, później został mistrzem Białorusi i dwukrotnym mistrzem Mołdawii.

Jurij Wernydub odszedł z Sheriffa samodzielnie, a wcześniej zawiesił karierę, by zaangażować się w pomoc Ukrainie. Ubrał mundur, zaciągnął się do wojska i ruszył na front, bo uznał, że są rzeczy ważniejsze, niż spokojne obserwowanie sytuacji. Nie wiadomo, czy aktualnie będzie chciał wracać do pracy, skoro w ostatnich miesiącach całkowicie oddał się walce z Rosją, ale można próbować rozmawiać z trenerem, który zdecydowanie imponuje charakterem.

Jurij Wernydub (56 lat) – poprzednio Sheriff, Soligorsk, Zoria Ługańsk

Przy Bułgarskiej trwają intensywne namysły, rozmowy i castingi, kim zastąpić Macieja Skorżę na stanowisku trenera. Autor tekstu przeprowadził własne poszukiwania, uwzględniając kilka niezbędnych kryteriów: trener bez pracy, w zasięgu finansowym Lecha, przyzwyczajony do pracy z wychowankami klubu, z doświadczeniem w europejskich pucharach, z dobrymi rezultatami w CV. Poszukiwania dotyczyły zagranicznego rynku, bo sami właściciele przyznali, że nie widzą dobrych rozwiązań na polskiej scenie. Oto nazwiska, które przynajmniej warto przeanalizować w kontekście zatrudnienia w drużynie mistrza Polski i walki o europejskie puchary.

Casting na zbawcę Lecha. Proponujemy zagranicznych kandydatów na trenera

Podziel się lub zapisz

Polecane